Ernesto Laclau
Z Wikipedii
Ernesto Laclau (ur. 1935 w Buenos Aires) – argentyński filozof, przedstawiciel postmarksizmu. Profesor i wykładowca teorii politycznej na Uniwersytecie w Essex, gdzie powstała wokół niego odrębna szkoła analizy dyskursu.
Jego najważniejszą pracą jest napisana wspólnie z Chantal Mouffe Hegemonia i strategia socjalistyczna (1985). Książka ta nawiązuje do stworzonej przez Antonia Gramsciego teorii hegemonii, rozwijając ją w duchu poststrukturalistycznym jako teorię dyskursu. Autorzy krytykują marksistowski determinizm ekonomiczny, wskazując na autonomiczne znaczenie wymiaru politycznego. Argumentują, że walka klasowa jest tylko jedną z wielu form społecznego antagonizmu, a celem lewicy nie powinna być budowa socjalizmu, lecz przekształcenie liberalnej demokracji w demokrację radykalną. Proponują oparcie strategii lewicowej na "demokratycznej praktyce hegemonii", w której postulaty różnych ruchów społecznych nie są już podporządkowane jednemu wspólnemu celowi, lecz są traktowane jako równoważne.
W późniejszych pracach Laclau rozwijał pojęcie emancypacji i prowadził badania nad populizmem, dowodząc, że wymiar populistyczny istnieje w każdej polityce, która odnosi się do potrzeb ludzi (On Populist Reason, 2005).
[edytuj] Bibliografia
- "Dyskurs", hasło w: R. Goodin i P. Pettit (red.), Przewodnik po współczesnej filozofii politycznej, Warszawa 1998 (ISBN 83-05-12967-5)
- Emancypacje, Wrocław 2004 (ISBN 83-89518-10-4)
- (wraz z Chantal Mouffe) Hegemonia i strategia socjalistyczna, przeł. Sławomir Królak, Wrocław 2007 (ISBN 978-83-89518-57-6)
