Ewa Pilatowa

Z Wikipedii

Ewa Pilatowa, z domu Neyman (ur. 5 lipca 1909 we Lwowie, zm. 22 listopada 1945 we Wrocławiu), polska chemik, wykładowca Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Politechniki Wrocławskiej.

Była córką Kazimierza Neymana (inżyniera górniczego) i Stefanii również z Neymanów. Ukończyła gimnazjum im. Królowej Jadwigi we Lwowie oraz Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie (klasę fortepianu). W latach 1927-1932 studiowała chemię na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w 1932 stopień inżyniera. W latach 1931-1933 była asystentką w Katedrze Chemii Ogólnej na Wydziale Rolniczo-Leśnym, 1933-1934 w Katedrze Chemii Nieorganicznej na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej. Od 1934 pracowała w Katedrze Technologii Nafty i Gazów Ziemnych na Wydziale Chemicznym tej uczelni; w 1935 została żoną kierownika tej katedry Stanisława Pilata. W 1938 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Lwowskiego obroniła pracę doktorską Niektóre właściwości roztworów gazu ziemnego w lekkich węglowodorach.

Przyczyniła się do osiągnięć naukowych i rozwoju Katedry Technologii Nafty i Gazów Ziemnych Politechniki (od 1939 Lwowskiego Instytutu Politechnicznego), będącej czołową jednostką naukową w Europie w swojej specjalności. W latach 1941-1944 pracowała jako chemik w fabryce farmaceutycznej "Laokoon" we Lwowie, w 1944 powróciła do pracy we Lwowskim Instytucie Politechnicznym, obejmując kierownictwo katedry (jej mąż został zamordowany w lipcu 1941 wraz z innymi uczonymi lwowskimi). W 1945 została pracownikiem Instytutu Paliw Płynnych na Wydziale Politechnicznym Akademii Górniczej w Krakowie, a w maju t.r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Technologii Nafty i Paliw Płynnych na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej; analogiczną katedrę objęła również na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. W listopadzie 1945 zmarła we Wrocławiu śmiercią tragiczną, tam też została pochowana. Jej małżeństwo ze Stanisławem Pilatem było bezdzietne.

Była autorką wielu prac naukowych, poświęconych chemii farmaceutycznej, badaniom nad gazami i węglowodorami oraz chemii i technologii nafty, m.in.:

• O pochodnych arsenowych indarolu (1932)
• O leczniczym stosowaniu sulfokwasów naftowych i ich pochodnych (1933)
• Ciepło rozpuszczania gazów ziemnych w węglowodorach ciekłych (1935)
• Zur Klassifikation der Schmieroele (1935)
• O zdolności zwilżania olejów smarowych (1936)
• Oleje syntetyczne otrzymane z węglowodorów nienasyconych (1938)
• Problem paliw płynnych (1945)
• Kraking katalityczny (1945)
• Płynne paliwa silnikowe (1950, podręcznik wydany pośmiertnie)

Źródła:

• Włodzimierz Kisielow, Ewa Pilatowa, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXVI, 1981