Explorer 1

Z Wikipedii

Explorer 1

Inne nazwy	1958 Alpha
Zaangażowani	Army Ballistic Missile Agency, Jet Propulsion Laboratory (USA)
Indeks COSPAR	1958-001A
Rakieta nośna	Jupiter C
Miejsce startu	Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	359 km
Apogeum	2542 km
Okres obiegu	114,89 min
Nachylenie	33,1°
Czas trwania
Początek misji	1 lutego 1958 (03:47:56 GMT)
Koniec misji	28 lutego 1958
Powrót do atmosfery	31 marca 1970
Wymiary
Wymiary	dł. 203,2 cm, śr. 15,24 cm
Masa całkowita	13,97 kg

Explorer 1 pierwszy amerykański sztuczny satelita Ziemi. Pierwszy na świecie satelita naukowy. Zapoczątkował serię satelitów badawczych Explorer. Explorer 1 odkrył schwytane w ziemskim polu magnetycznym promieniowanie, nazwane później pasami Van Allena, na cześć głównego naukowca zajmującego się analiza danych promieniowania kosmicznego - Jamesa A. Van Allena. Misja Explorera 1 miała pokazać, że USA włączają się do "Wyścigu w Kosmos" i przetestować pierwsze użyte rozwiązania techniczne w sztucznych satelitach.

[edytuj] Opis misji

Pracę na satelitą rozpoczęły się już w grudniu 1954 roku. Plan misji opracowywała Army Ballistic Missile Agency (Wojskowa Agencja Rakiet Balistycznych) a sam satelita był projektowany przez Laboratorium Napędów Rakietowych (Jet Propulsion Laboratory).

W rezultacie powstał statek mierzący 80 cali długości i 6 cali średnicy (z antenami włącznie). Ważył on tylko 31 funtów. Explorer 1 mógł być mniejszy od radzieckiego Sputnika 1, gdyż USA były wtedy liderem miniaturyzacji.

Start Explorera 1 był okryty tajemnicą. Rakietę nośną umieszczono na stanowisku w nocy, by nie przyciągać uwagi. Górne stopnie zostały zakryte tak, że dla każdego stojącego na pobliskiej plaży wszystko wyglądało jak kolejne testy przeprowadzane przez ABMA. Od 24 stycznia 1958, na kilka dni przed startem, prasa zaczęła otrzymywać sprawozdania, z klauzulą, że żadne informacje nie mogą zostać opublikowane przed startem.

Pierwsza próba startu odbyła się 29 stycznia, ale została odwołana z powodu niekorzystnych wiatrów. Druga próba została przerwana na godzinę przed startem z tego samego powodu.

W końcu, 31 stycznia o godz. 22:47 EST (godz. 3:47 dnia 1 lutego czasu uniwersalnego), Explorer został wystrzelony ze stanowiska 26A, przy kilku drobnych problemach technicznych. Świadkami startu było ok. 100 specjalnie zaproszonych reporterów. Satelita, znany do tej pory jako Satelita 1958 Alpha, został nazwany Explorer krótko po starcie przez Richarda Hirscha, członka Komitetu d/s Przestrzeni Kosmicznej przy Narodowej Radzie Bezpieczeństwa (National Security Council).

[edytuj] Budowa i działanie

Stabilizowany obrotowo - obracał się wzdłuż własnej długiej osi z prędkością 750 obrotów na minutę. Dane były rejestrowane na taśmie magnetycznej. Z rejestratora przesyłano je na Ziemię drogą radiową. Służyły temu dwa nadajniki: 60 mW nadajnik na częstotliwości 108,03 MHz i nadajnik o mocy 10 mW na częstotliwości 108 MHz. Statek posiadał dwie anteny, które rozkładały się i były utrzymywane w takiej pozycji, pod wpływem ruchu obrotowego satelity.

Przedział z instrumentami był pomalowany, na przemian białą i ciemnozieloną farbą. Dzięki temu w pasywny sposób utrzymywano odpowiednią temperaturę wewnątrz pojazdu. Proporcje powierzchni pasów jasnych i ciemnych ustalono na podstawie docelowej orbity i panujących tam warunków.

Zasilanie w prąd elektryczny zapewniały baterie niklowo-kadmowe. Stanowiły ok. 40% masy całego Explorera 1. Zapas energii wystarczyć miał na 31 dni pracy nadajnika dużej mocy i 105 dni nadajnika małej mocy.

[edytuj] Ładunek

Ładunek statku stanowiły:

eksperyment promieniowania kosmicznego - licznik Geigera-Müllera zbudowany przez zespół z Uniwersytetu Iowa, pod przewodnictwem prof. Jamesa A. Van Allena
trzy detektory mikrometeoroidów - zbudowane przez Air Force Cambridge Research Center (Centrum Badań Sił Powietrznych w Cambridge)
termometry wewnętrzne - do badania temperatury statku - zbudowane przez JPL