Explorer 14
Z Wikipedii
| Explorer 14 | |
 |
|
| Inne nazwy | S-3A, EPE-B, 1962 Beta Gamma 1, S00432 |
| Zaangażowani | NASA (USA) |
| Indeks COSPAR | 1962-051A |
| Rakieta nośna | Thor Delta A |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Perygeum | 2 601 km |
| Apogeum | 9 6189 km |
| Okres obiegu | 2 184,6 min |
| Nachylenie | 42,8° |
| Mimośród | 0,838933 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 2 października 1962 (22:11:30[1] GMT) |
| Koniec misji | 11 sierpnia 1963 |
| Powrót do atmosfery | 1 lipca 1966 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 40 kg |
Explorer 14 — satelita naukowy amerykańskiej agencji kosmicznej NASA. Drugi, po Explorerze 12, statek typu S-3, serii Energetic Particle Explorer. Badał pasy Van Allena, promieniowanie kosmiczne i magnetosferę.
Spis treści |
[edytuj] Opis misji
Satelita funkcjonował poprawnie w okresach od 10 do 24 stycznia 1963 i po 11 sierpnia, aż do awarii enkodera, która przerwała napływ użytecznych danych. Dane takie spływały przez ok. 85% czasu trwania misji. Po 24 stycznia 1963, był stabilizowany obrotowo, z prędkością 10 obr./min. Malała ona stopniowo i 8 lipca osiągnęła 1 obr./min.
[edytuj] Budowa i działanie
Statek był stabilizowany był obrotowo i zasilany z baterii słonecznych. Telemetria wykorzystywała 16 multipleksowanych kanałów z dzielonym czasem i kodowanych PFM/PM. Czas próbkowaia 16 kanałów (jedna ramka) wynosił 0,323 sekundy. Połowa kanałów służyła do przekazywania osmiopoziomowej informacji cyfrowej. Pozostałe przekazywały dane analogowo. Podczas przetwarzania danych na ziemi, były one digitalizowane z dokładnością 1/100 całej skali. Jeden z kanałów, w cyklu 16 ramek, przekazywał dane o temperaturze statku, napięciach i prądach zasilania, itp. Tempo obrotu satelity, fazę i kąt między osią obrotu a kierunkiem Słońca mierzył cyfrowy czujnik położenia Słońca.
[edytuj] Ładunek
- Analizator protonów
- Elektrostatyczny analizator protonów służył do badania dodatnich jonów w plazmie słonecznej. Napięcie między okładkami przyrządu, w trakcie każdego cyklu pracy, malało logarytmicznie, pokrywając zakres od 18 keV do 200 eV. Rozładowywanie trwało 170 sekund. Przyrząd miał pole widzenia w kształcie wachlarza (10°×80°) i był umieszczony w dolnej półkuli statku, a kąt widzenia 80° zawierał się w płaszczyźnie zenitu. Jedyne użyteczne dane odebrano 7 października 1962, podczas trwania zaburzeń geomagnetycznych[2]
- Magnetometry typu fluxgate (masa 1,429 kg; zużycie energii 0,4 W, szybkość przesyłania danych 307 bps)
- Trzy prostopadłe do siebie magnetometry mierzyły trzy składowe przestrzenne ziemskiego pola magnetycznego, w odległościach między 3 a 13 promieniami Ziemi. Umieszczone zostały na wysięgniku o długości 0,864 m. Jeden był odchylony o dwa stopnie od osi obrotu statku. Zakres pomiarowy każdego z magnetometrów, to -500 - +500 nT, z niepewnością digitalizacji 1 nT. Pomiar wykonywano przez 50 ms, co 327 ms. Co 115 sekund wykonywana była samokalibracja sensor za pomocą źródeł pola o znanej wartości. Przyrząd działał prawidłowo przez cały czas trwania misji[3]
- Przyrząd do badania promieniowania cząstek uwięzionych
- Miał za zadanie zmierzyć absolutną intensywność elektronów i protonów uwięzionych w ziemskim polu magnetycznym, o energiach większych od 40 keV i 230 keV (dla elektronów), oraz 500 keV (dla protonów). Czujnik składał się z czterech liczników. Trzech kierunkowych liczników Geigera-Müllera typu Anton 213, o cienkich okienkach wejściowych i ustawionych prostopadłę do osi obrotu statku. Czwarty, dookólny, zbierał dane do prównania z licznikami typu 302 z wcześniejszych satelitów. Każdy z detektorów próbkowano co 10,24 sekundy, a zakumulowana liczba zliczeń była wysyłana co 76,8 s. Przyrząd pracował do 11 sierpnia 1963, gdy uszkodzeniu uległa modulacja sygnały telemetrii
- Detektor promieniowania kosmicznego
- Składał się z:
-
- podwójnego teleskopu z licznikiem scyntylacyjnym mierzącym protony w siedmiu zakresach energii (sześciu między 55 a 500 MeV i jednym powyżej 600 MeV)
- licznika scyntylacyjnego mierzącego protony o energiach między 1,4 a 22 MeV (w pięciu zakresach) i elektrony o energiach powyżej 150 keV
- teleskopu z licznikiem Geigera-Mullera do mierzenia protonów o energiach powyżej 30 MeV
-
- Zestaw pomiarów był dokonywany, co 6,3 minuty. Przyrząd pracował do 11 sierpnia 1963
- Czujnik położenia Słońca
- Eksperyment elektrolitów
- Eksperyment badania degradacji ogniw słonecznych
- Detektor scyntylacyjny protonów i elektronów (masa 1,4 kg; zużycie energii 0,5 W, szybkość przesyłania danych 61 bps)
- Mierzył kierunkowy przepływ i widma niskoenergetycznych protonów i elektronów uwięzionych w ziemskim polu magnetycznym. Elementem detekcyjnym było 5 mg sproszkowanego fosforu w osłonie z aluminium o grubości 100 nm. Dodatkowe absorbery zamontowano na 16 pozycyjnym obrotowym kole. Aperatura instrumentu była ustawiona pod kątem 45° od osi obrotu statku. Dla każdego ustawienia koła z absorberami wykonywano 16 odczytów, tak więc każdy zestaw danych składał się z 256 ramek (jeden obrót koła trwał 80 sekund). Górny kraniec zakresu energii rejestrowanych protonów wynosił 10 MeV, a poszczególne dolne krańce, to: 97, 125, 168, 295, 495, 970, i 1700 keV. Dolne krańce zakresów energii rejestrowanych elektronów: 15, 21, i 25 keV. Górny kraniec wynosił 100 keV. Pomiar elektronów funkcjonował przez cały czas działania satelity. Protonów zaś ulegał powolnej degradacji i w połowie grudnia 1962
Przypisy
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- Jonathan's Space Home Page (en)
- NSSDC Master Catalog (en)
- Space 40 (cs)
