Extreme ironing

Z Wikipedii

Extreme Ironing - specyficzny sport ekstremalny, polegający na prasowaniu ubrań w miejsach trudno dostępnych. Zawodników uprawiających ten sport nazywa się "ironmenami".

Sport ten powstał latem 1997 roku. Po ciężkim dniu pracy Brytyjczyk Phill „Steam” („Para”) Shaw w ramach relaksu chciał się wybrać na wspinaczkę w okoliczne skałki, ale czekało na niego prasowanie. Połączył więc przyjemne z pożytecznym.

Do uprawiania sportu potrzebna jest deska o długości minimum metra i szerokości 30 cm w najszerszym miejscu oraz żelazko. W 1999 roku Shaw ruszył w międzynarodową trasę w celu rozpropagowania nowej dyscypliny. Dotarł nawet do Nowej Zelandii, Australii i Kanady. Wkrótce założył Extreme Ironing Bureau – Biuro Ekstremalnego Prasowania, które ustala zasady tego sportu.

W 2002 roku w Niemczech Extreme Ironing Bureau zorganizowało pierwsze Mistrzostwa świata w ekstremalnym prasowaniu. Wśród dyscyplin znalazły się m.in. prasowanie w zepsutym aucie (oraz na nim i wokół niego), w rwącej rzece, na czubku drzewa oraz na ściance do wspinania. W zawodach uczestniczyło 80. ironmenów.

W 2006 r. na całym świecie zarejestrowanych jest około tysiąca amatorów tego sportu. Prasowano już m.in.: na Kilimandżaro, Mount Everest oraz na górze Aconcagua w Argentynie, a w styczniu 2005 r. został pobity rekord równoczesnego prasowania pod wodą – udział wzięły 43 osoby prasujące przez 25 minut na 3 metrach głębokości.

Z innych rekordów odnotować należy wyczyn Creasa Lightnin'a, który przebiegł 26 mil londyńskiego maratonu z pełnym „ekwipunkiem” do prasowania. Sam Phill Shaw jest rekordzistą w prasowaniu najdłuższego elementu garderoby - 20 metrów. Popularność ekstremalnego prasowania spowodowała, że w 2004 roku pięciokrotny złoty medalista olimpijski Sir Steve Redgrave zaproponował włączenie go do puli sportów olimpijskich.