Filozofia środka
Z Wikipedii
Złoty środek - to potoczna nazwa wszystkich doktryn etycznych zalecających umiar i powściągliwość poprzez panowanie nad emocjami.
Pierwszym myślicielem któremu przypisuje się te koncepcję był półlegendarny chiński filozof Laozi, twórca taoizmu, według tradycji żyjący w VI w. p.n.e.. Według Laozi popadanie w skrajności przynosi jedynie szkodę, nie zaś pożytek.
W filozofii zachodniej koncepcja ta po raz pierwszy pojawiła się u Arystotelesa (384 p.n.e. - 322 p.n.e.), który twierdził że cnota opiera się na wypośrodkowaniu pomiędzy namiętnościami. Tak więc odwaga jest cnotą, gdyż jest środkiem pomiędzy tchórzostwem a brawurą, taktowny dowcip jest cnotą jako środek między błazeństwem i nieokrzesaniem etc[1].
Koncepcja "złotego środka" pojawia się także w Starym Testamencie, w Księdze Koheleta. Pismo to datuje się na koniec III lub początek II w. p.n.e.[2].
Jest czas rodzenia i czas umierania
czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono
czas zabijania i czas leczenia
czas burzenia i czas budowania
czas płaczu i czas śmiechu
czas zawodzenia i czas pląsów
czas rzucania kamieni i czas ich zbierania
czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich
czas szukania i czas tracenia
czas zachowania i czas wyrzucania
czas rozdzierania i czas zszywania
czas milczenia i czas mówienia
czas miłowania i czas nienawiści
czas wojny i czas pokoju.[3]
Stoicyzm nie jest tradycyjnie uznawany za filozofię środka, choć posiada wszystkie istotne jej cechy.
Termin "złoty środek" po raz pierwszy pojawił się u Horacego; nazwał on tak sposób na życie utworzony przez połączenie filozofii epikurejskiej ze stoicyzmem.
