Dyskusja:Flawiusz Aecjusz
Z Wikipedii
[edytuj] Tekst w S. Orgelbranda Encyklopedia Powszechna (1898), t. I str. 54Aecius (ur. 395 w Mezji Niższej) – rzymski dowódca, był naprzód w przybocznej straży cesarskiej, następnie zakładnikiem Alaryka, króla Wizygotów, w końcu u Hunów. W roku 424 sprowadził ich na Rzym. Po otrzymaniu naczelnego dowództwa nad wojskami zwyciężył Wizygotów w 420 i 430, w 428 i 431 wojował przeciw Frankom nad dolnym Renem, a w 430 bronił prowincji naddunajskich. Wywołał intrygami walkę z wielkorządcą Afryki, Bonifacjuszem, który w niej zginął i której rezultatem była utrata Mauretanii, Numidii i Afryki Kartagińskiej, zaś sam Aecius musiał uciekać do Hunów. W 433 powróciwszy z nimi odzyskał dawne stanowisko, a nadto otrzymal tytuł patrycjusza i konsula. Przez lat dwadzieścia rządził państwem, ludy germańskie utrzymał w spokoju. W 435 i 436 z pomocą Hunów pobił Gondicara, króla burgundzkiego, stłumił powstanie Galów w Armoryce; w 445 zwyciężył króla Franków, Klodiona. Gdy król Hunów Attyla najechał cesarstwo rzymskie Aecius wyruszył przeciwko niemu z legionami i z pomocą Wizygotów, Burgundów i Franków zmusił go do odwrotu na polach kataluńskich (Châlon sur Marne, niedaleko dzisiejszego Trua) zwyciężając ich 15 czerwca 451 w "bitwie narodów". W roku następnym jednak Hunowie Wkroczyli do Italii, zburzyli Akwileję, Mediolan i Pawię i tylko papież Leon Wielki wymową swoją powstrzymał ich od dalszego pochodu. Attyla cofnął się do Panonii, gdzie wkrótce (455) zmarł, Aecius zaś został zabity przez cesarza Walentyniana III.
|
