Flawiusz Honoriusz
Z Wikipedii
Honoriusz, Flavius Augustus Honorius (ur. 9 września 384, zm. 15 sierpnia 423 w Rawennie)
Syn Teodozjusza I Wielkiego i Aelii Flacylli. Cesarz rzymski od 395 do 423 roku. Brat cesarza Arkadiusza i Elii Galli Placydii.
W 402 roku przeniósł stolicę Zachodniego Cesarstwa do Rawenny. Prowadził wojny z licznymi uzurpatorami do tytułu cesarza. Zmarł w 423 roku, prawdopodobnie na cukrzycę, zostawiając cesarstwo o wiele słabsze i mniejsze (m.in. zrezygnował z obrony Brytanii). Za jego panowania, w 410 roku miasto Rzym po raz pierwszy od 800 lat został najechane przez barbarzyńców pod wodzą Alaryka.
Ciekawostką może być fakt, że Honoriusz był zapalonym hodowcą kur. Jedną z nich nazwał Rzym. Gdy poinformowano go, że Rzym został najechany przez Alaryka, cesarz rozpłakał się, gdyż myślał, że chodzi o jego kurę.
Poprzednik Teodozjusz Wielki |
Cesarz zachodniorzymski 395 - 423 |
Następca Jan |