François Mansart

Z Wikipedii

François Mansart (styczeń 1598-23 września 1666) był jednym z najwybitniejszych architektów francuskiego baroku.

Mansart pochodził ze skromnej rodziny. Architektury uczył się prawdopodobnie u Salomona do Brosse. Był perfekcjonistą; mówiono, że potrafi zburzyć wznoszoną budowlę i zacząć pracę od nowa. Jego indywidualny styl czerpał i z baroku, i z tradycji francuskich, i z klasycyzmu.

Niewiele jego dzieł przetrwało do dziś w niezmienionym stanie. Najlepiej zachował się słynny pałac w Maisons-Laffitte oraz wspaniały kościół Val-de-Grâce w Paryżu. Inne jego prace to między innymy:

• zamek w Balleroy
• zamek w Berny
• świątynia w paryskiej dzielnicy Marais
• Hôtel de Toulouse w Paryżu
• jedno ze skrzydeł zamku w Blois
• Hôtel de la Vrillière w Paryżu
• Hôtel de Guénégaud w Paryżu
• Hôtel Carnavalet
• Château de Villette w Condécourt
• zamek w Guiry-en-Vexin

Mansart pracował między innymi dla kardynała Mazarin, dlatego około 1650 stał się celem ataków Frondy. Również król Ludwik XIV był mu mniej przychylny niż Ludwik XIII i regentka Anna Austriaczka. Jego projekty przebudowy Luwru i królewskiego mauzoleum w Saint-Denis zostały odrzucone.

Mimo tego Mansart wywarł wielki wpływ na architekturę, początkowo we Francji, a następnie w całej Europie. Spopularyzował on typ dachu na jego cześć nazwany mansardowym, wznoszenie pałaców entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem) oraz plan w kształcie podkowy. Jego najwybitniejszym naśladowcą był jego krewny, Jules Hardouin-Mansart.