Franciszek Bukaty

Z Wikipedii

Franciszek Bukaty

Franciszek Bukaty (ur. w sierpniu 1747, zm. 15 czerwca 1797) – polski dyplomata czasów stanisławowskich.

Bukaty pełnił misję wpierw chargé d'affaires, a potem posła i ambasadora Rzeczypospolitej Obojga Narodów w Londynie w latach 1772-1785. Był sąsiadem Tadeusza Burzyńskiego. Gdy Burzyński zmarł w 1773 roku w czasie podróży do Włoch (udał się tam w celach zdrowotnych), Bukaty automatycznie zastąpił zmarłego.

Początkowo, mimo opanowania szyfru dyplomatycznego i języka angielskiego, nie mógł aktywnie uczestniczyć w rautach dyplomatów w brytyjskiej stolicy, z powodu zarówno niskiej (początkowo) rangi dyplomatycznej, jak i z powodu młodego wieku, niewielkiego doświadczenia) i braku pieniędzy.

Początkowo rolę jego łącznika z dworem Jerzego III pełnił John Lind, angielski prawnik przyjazny Polsce. Przez jakiś czas król Stanisław August Poniatowski zamyślał uczynić z Anglika ambasadora, to jednak wywołało zdziwienie w Londynie, ponieważ Brytyjczykowi nie wolno było reprezentować innego państwa we własnym kraju.

W 1789 roku Bukaty został w końcu "ambasadorem nadzwyczajnym". Stanisław August zdecydował się ostatecznie na ten krok, ponieważ dowiedział się, że Brytyjczycy zastanawiali się nad sensem posiadania ambasady w Warszawie, skoro Polska nie utrzymywała go w stolicy Wielkiej Brytanii.

Bukaty polepszył swą sytuację przez bogaty ożenek. Jego żoną została córka Tadeusz Lipskiego (1725-1796), kasztelana łęczyckiego, generała-lejtnanta i komediopisarza.

Bratem Franciszka był Tadeusz Józef Bukaty, biskup-sufragan żmudzki.

[edytuj] Bibliografia

Zofia Libiszowska, Życie polskie w Londynie w XVIII wieku, Instytut wydawniczy "PAX", Warszawa 1972.
Zofia Libiszowska, Misja polska w Londynie w latach 1769-1795, Łódź 1966.