Gedko Powało

Z Wikipedii

Gedko I z rodu Wojsława
Herb
Data wyboru	1206 (biskup płocki)
Urodzony	ok. 1160
Zmarł	1223

Gedko I, Gedko albo Gedeon Powało z rodu Wojsława herbu Ogończyk ^[1](ur. ok. 1160, zm. 1223), biskup płocki, scholastyk płocki, prepozyt kapituły katedralnej krakowskiej od 1189.

Przez część kapituły krakowskiej został wybrany na biskupa krakowskiego w 1207 obok mistrza Wincentego. Papież na stolicę biskupią zatwierdził Wincentego.

Ok. 1206 został biskupem Płocka.

Gedko występuje w dokumencie z 5 sierpnia 1222, w którym odstąpił biskupowi pruskiemu Chrystianowi jurysdykcję kościelną w ziemi chełmińskiej i lubawskiej. Ponadto odstąpił również dziesięciny i majątki należące do biskupstwa płockiego na tym terenie. Nadanie to służyło jako udostępnienie terenu pod bazę dla akcji misyjnej w Prusach.

Darowiznę tę zatwierdził papież Honoriusz III w bulli Cum a nobis petitur w 1223.

Przypisy

[edytuj] Źródła

• B. Kumor, Granice diecezji płockiej. Studia Płockie. T. 3: 1975, cz. 1.