Giacomo Leopardi

Z Wikipedii

Giacomo Leopardi

Conte Giacomo Taldegardo Francesco di Sales Saverio Pietro Leopardi, znany jako Giacomo Leopardi^[1] (ur. 29 czerwca 1798 w Recanati - zm. 14 czerwca 1837 w Neapolu) - włoski poeta, filozof i filolog klasyczny. Prekursor nihilizmu oraz pesymizmu jako nurtów filozoficznych końca XIX wieku.

Jeden z najwazniejszych przedstawicieli europejskiego romantyzmu; obok Dantego Alighieri uważany za najwybitniejszego liryka włoskiego. Przez Arthura Schopenhauera (w dziele Świat jako wola i przedstawienie) nazywany jednym z największych umysłów swojej epoki^[2].

[edytuj] Poglądy filozoficzne

Utwory Leopardiego przesycone są tragizmem istnienia; stale pojawiającym się wątkiem jest refleksja nad miłością, najczęściej nieszczęśliwą, oraz śmiercią jako kresem cierpienia (miłosnego, bądź związanego z samotnością). Za punkt wyjścia dla tej refleksji obiera poeta cytat z Uczty Platona: "Dionizos i Hades są jednym i tym samym bogiem". Leopardi wyraża to słowami: "W jeden dzień siostry z losu się poczęły: Miłość i Śmierć". Paradoksalnie, namysł Leopardiego nad życiem-wieczną potrzebą (poniekąd prekursorski względem filozofii Arthura Schopenhauera) zwraca się w stronę afirmacji cierpienia jako jedynej realnej rzeczy w egzystencji ludzkiej. Wiąże się on również z tradycją mistyczną, która pojmuje śmierć w kategoriach "kresu doświadczenia", a umieranie jako punkt kulminacyjny, moment poczucia "jedności" ze światem; doczesne istnienie jest z kolei stałym poszukiwaniem owej utraconej "jedności" (również w sensie erotycznym), które poprzez swoją niemożliwość całkowitego spełnienia implikuje cierpienie.

Wczesną myśl Leopardiego przepełniały pesymistyczne wizje historiozoficzne oraz kosmogoniczne, zwłaszcza w analizie stosunku między naturą a cywilizacją, który to stosunek żywo interesował pokolenie romantyków za sprawą rustykalnej filozofii Jana Jakuba Rousseau przeciwstawiającej się apologii oświeceniowego postępu. Poeta poddał krytyce tzw. "nowoczesnego człowieka" z jego nadmiernym przywiązaniem do "rzeczywistości" oraz zerwaniem z śródziemnomorską tradycją mitologiczną. Ważną podporą Leopardiego była w tym miejscu kultura antyczna, etyka chrześcijańska, renesansowy humanizm oraz idea religii w ogóle. W późniejszym czasie religijność poety zaczęła jednak zanikać na rzecz empirycznego pojmowania świata w duchu myśli Johna Locke'a. Wszystko to sprawiło, że Leopardiego współcześnie zwykło się uznawać za ojca filozoficznego nihilizmu.