Gisulf II
Z Wikipedii
Gisulf II (ok. 591[1] – ok. 611) był księciem Friuli, synem i następcą Gisulfa I.
Gisulf i Gaidoald z Tarentu kłócili się z królem Agilulfem, dopóki nie zawarli pokoju w 602 lub 603. Gisulf sprzymierzył się z Awarami by toczyć wojnę z Istrią.
Zaangażował się w lokalny kościół. Biskupi "schizmatyków Istrii i Venetii"", jak ich nazywa Paweł Diakon, uciekli pod opiekę Gisulfa. Brał też udział w zatwierdzeniu sukcesji Candidianusa w patriarchacie Akwilei w 606.
Najważniejsze wydarzenie jego rządów miało miejsce prawdopodobnie w 611[2]. Awarowie najechali Włochy i terytorium Gisulfa było pierwszym rejonem, przez który przeszli. Gisulf zebrał wielką armię i wyszedł im na spotkanie. Jednakże Awarowie dysponowali większymi siłami i wkrótce przytłoczyli Longobardów. Gisulf zginął w bitwie, a jego królestwo zostało opanowane. Pozostawił czterech synów i cztery córki przy żonie Romildzie (lub Ramhildzie). Jego dwaj najstarsi synowie Tasso i Kakko zostali jego następcami.
Młodsi synowie Gisulfa, Radoald i Grimoald, uciekli do Arechisa I, krewnego Gisulfa. Obaj w końcu zostali po sobie książętami Benewentu, a Grimoald nawet został królem. Gisulf pozostawił córkę Geilę, która poślubiła Garibalda II księcia Bawarii.
