Gitara siedmiostrunowa
Z Wikipedii
Gitara siedmiostrunowa – gitara posiadająca siedem strun, w odróżnieniu od typowej popularnej gitary sześciostrunowej, co ma na celu zwiększenie zakresu tonalnego instrumentu i poszerzenia możliwości jego kreatywnego wykorzystania przez gitarzystę. Jest ona najczęściej kojarzona z elektryczną gitarą używaną przez muzyków nu-metalowych i gitarzystów-wirtuozów, spopularyzowana przez firmę Ibanez w latach 90. XX wieku serią Universe. Elektryczna gitara siedmiostrunowa swoim początkiem sięga późnych lat 30. Ślady klasycznej wersji gitary siedmiostrunowej można znaleźć również w twórczości XIX-wiecznego kompozytora Napoléona Coste. Stosowana zarówno w "ciężkich" odmianach muzyki rockowej, muzyce jazzowej, jak i klasycznej, czy akustycznej. Znana jest też odmiana akustyczna, rozpowszechniona w Rosji, i z tego powodu nazywana rosyjską lub niekiedy cygańską.
Spis treści |
[edytuj] Historia
[edytuj] Historia akustycznej gitary siedmiostrunowej
Akustyczna wersja tej gitary pojawiła się w Rosji na przełomie XVIII i XIX wieku, do końca XX wieku była tam znacznie popularniejsza niż klasyczna gitara sześciostrunowa (hiszpańska). Zyskała rozpowszechnienie dzięki kompozytorowi Andriejowi Sichrze, który stworzył dla niej prawie tysiąc kompozycji. Według niepotwierdzonych danych był on też jej wynalazcą. Ślady zastosowania akustycznej gitary siedmiostrunowej znajdziemy w twórczości XIX-wiecznego, włoskiego kompozytora muzyki klasycznej Napoléona Coste, jak i w wywodzącym sie z lat 70. XIX wieku brazylijskim stylu muzycznym Choro, gdzie od lat 50. XX wieku partie gitary basowej często przejmuje akustyczna gitara siedmiostrunowa.
[edytuj] Historia elektrycznej gitary siedmiostrunowej
Pierwsza elektryczna gitara siedmiostrunowa została wykonana przez firmę Epiphone dla George Van Eps'a w 1938 roku. Została zbudowana w oparciu o jego ulubiony model, Epiphone Deluxe hollowbody electric, poprzez dodanie po prostu szerszego gryfu i modyfikację mostka. Van Eps po raz pierwszy zagrał na niej publicznie z Paul Weston Orchestra na potrzeby pierwszego, ogólnoamerykańskiego programu telewizyjnego a jednocześnie dla stacji radiowych w Nowym Jorku i Los Angeles. Nagrania te zostały również zarejestrowane i wydane przez Capitol Records. Za początek popularności siedmiostrunowych gitar elektrycznych, można uznać wprowadzenie do sprzedaży w roku 1990 przez firme Ibanez modelu Universe, sygnowanego nazwiskiem Steve Vaia (Modele UV7 i UV77), oraz rok później UV777. Model UV777 z serii Universe z pewnymi zmianami produkowany jest po dziś dzień. Ciekawostką może być informacja, że pierwszą seryjnie produkowaną, sygnowaną elektryczną gitarą siedmiostrunową, jeszcze przed erą Ibanez Universe, była gitara Fender Stratocaster Maestro Alex Gregory, która swoją premierę miała w 1987 roku.
[edytuj] Budowa
Siedmiostrunowa gitara elektryczna nie różni się wiele pod względem konstrukcyjnym od typowej sześciostrunowej gitary elektrycznej, poza oczywistym faktem zwiększonej o jedną liczbie strun, a co za tym idzie zwiększenia o jeden liczby maszynek/stroików, innego mostka z większą ilością siodełek – choć sama forma nie ulega większym modyfikacją konstrukcyjnym – nadal wyróżniamy te same typy z uproszczonym podziałem na mostki ruchome i stałe. Również pręty napinające gryf cechują się taką samą konstrukcją, choć częściej zdarzają się szyjki ze wzmocnieniami tytanowymi, czy podobnymi patentami pomagającymi utrzymać prawidłowe parametry instrumentu. Pomimo nieco poszerzonej szyjki gitary z uwagi na zwiększoną liczbę strun, w siedmiostrunowych gitarach, ze zrozumiałych względów sama ich grubość wydaje się być mniejsza, co przekłada się na wygodę gry. Również w pozostałych parametrach tej grupy gitar dominują rozwiązania ergonomiczne, typowe dla "sportowych" instrumentów, jak 24 grube progi na płaskiej podstrunnicy, wygodne, dopasowane do ciała korpusy, podwójnie blokowane mostki patentu Floyd Rose, czy przetworniki o mocnym sygnale w najróżniejszych kombinacjach, jak również przetworniki piezoelektryczne zintegrowane w mostku gitary.
[edytuj] Strojenie
Strojenie siedmiostrunowej gitary elektrycznej jest bardzo podobne do strojenia gitary sześciostrunowej w stroju standardowym E. Właściwie jedyna różnica polega na tym że dodatkową strunę basową stroi się do H. Jest to najbardziej popularny strój stosowany w takich gitarach. Wygląda on w ten sposób (wymieniając od wiolinów do basów): E5 H4 G4 D4 A3 E3 H2
Oczywiście nie jest to jedyne możliwe strojenie, gdyż wielu gitarzystów stroi gitary siedmiostrunowe cały ton niżej (od stroju podanego powyżej, np. gitarzyści zespołu Korn) jak i o większe interwały (gdzie przydaje się dłuższa menzura). Są też możliwe różne kombinacje polegające na obniżaniu stroju tylko pojedynczej struny (drop) co daje rożne możliwości w zależności od preferencji gitarzysty. Można również stosować stroje otwarte, jak również strojenie unisono strun basowych, czy wiolinowych. Z kolei Maestro Alex Gregory do swojego siedmiostrunowego Stratocastera dodał zwyczajnie kolejną strunę wiolinową A nad wysoką E.
Osobnym zagadnieniem jest rodzaj strojenia rosyjskiej klasycznej gitary siedmiostrunowej, która jest standardowo strojona do otwartego G, czyli wymieniając od strun wiolinowych do basowych d-h-G-D-H-G-D, jest to standard, stosowany od 1798 roku w tego typu gitarach. Z kolei brazylijska siedmiostrunowa gitara akustyczna, jest strojona jak typowa sześciostrunowa, z dodatkową C nad niską E, czyli e-h-G-D-A-E-C.
[edytuj] Znani użytkownicy gitar siedmiostrunowych
- Brian "Head" Welch – ex Korn
- Dino Cazares – ex Fear Factory, aktualnie Divine Heresy
- George Van Eps – zmarły w 1998 roku muzyk jazzowy i sesyjny, pionier gitary siedmiostrunowej
- Igor Presnyakov – rosyjski wirtuoz siedmiostrunowej gitary klasycznej
- Włodzimierz Wysocki – rosyjski bard i aktor
- James "Munky" Shaffer – muzyk zespołu Korn
- John Petrucci – wirtuoz gitary i kompozytor, gitarzysta Dream Theater
- Luiz Otavio Braga – artysta kojarzony z brazylijską sceną siedmiostrunowej gitary akustycznej
- Rusty Cooley – wirtuoz gitary, gitarzysta Outworld, jak również artysta solowy
- Stephen Carpenter – muzyk zespołu Deftones
- Steve Vai – wirtuoz gitary, muzyk sesyjny
- Fredrik Thordendal – gitarzysta szwedzkiego Meshuggah
- Jeff Loomis – muzyk zespołu Nevermore
- Napoléon Coste – XIX-wieczny kompozytor muzyki klasycznej 1806-1883
- Maestro Alex Gregory – artysta solowy – pierwsza sygnowana, seryjnie produkowana elektryczna gitara siedmiostrunowa
- Dave Weiner – muzyk solowy oraz gitarzysta zespołu Steve'a Vai'a
- Zlatko Perica – muzyk sesyjny, gitarzysta DJ Bobo oraz szwajcarskiego zespołu GÖLÄ
- Jacek Królik – członek grupy Brathanki
- Trey Azagthoth – członek grupy Morbid Angel
- Adam "Nergal" Darski – lider polskiej grupy Behemoth
