Gladius
Z Wikipedii
Gladius (łac. – miecz) jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.
Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.
Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Mainz" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 400mm do 550mm i szerokość od 48mm do 74mm. Przeznaczony był przede wszystkim to kłucia i stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący od 42 cm do 50 cm długości i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Wszystkie znalezione gladiusy charakteryzują się doskonałym wyważeniem. Także antyczni byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.
Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów.
Zabity został nim Spartakus.
