Gleby bielicowe

Z Wikipedii

Gleby bielicowe – ubogie gleby z klasy gleb bielicoziemnych, wytworzone na piaskach, zawierające w profilu poziomy diagnostyczne albic i spodic, o budowie profilu Ol-Of-Oh-AEes-Bh-Bfe-C.

Charakteryzują się bardzo kwaśnym odczynem oraz małą zawartością próchnicy. Posiadają bardzo mało wilgoci. Występują na obszarach Europy Środkowej i Północnej, na Nizinie Wschodnioeuropejskiej, na obszarach Kanady i w północnej części USA.

W Polsce gleby bielicowe zajmują ok. 25% powierzchni całego kraju, głównie we wschodniej części Pojezierza Pomorskiego i północnej części Niziny Mazowieckiej. Ze względu na ubóstwo składników mineralnych oraz próchnicy są w większości porośnięte borami sosnowymi.

Gleby bielicowe rozwinęły się na piaskach pradolin, sandrów i wydm śródlądowych w procesie bielicowania. Charakterystyczną cechą gleb bielicowych jest białawy górny poziom gleby ubogi w próchnicę, zwany poziomem wymywania. Powstał on na skutek wypłukiwania i rozpuszczania substancji glebowych przez kwasy humusowe, powstałe w próchnicy (głównie - kwasy fulwowe). Niżej znajduje się ciemniejszy poziom wymywania, w którym są osadzone składniki wymyte z poziomu wyższego: związki żelaza oraz próchnica.

Podtypem gleb bielicowych są bielice właściwe, charakteryzujące się brakiem poziomu A - poziom organiczny przechodzi od razu w poziom eluwialny, mogący osiągać miąższość kilkudziesięciu centymetrów. Gleby bielicowe i bielice w typologii leśnej są siedliskami boru suchego i świeżego.