Gong

Z Wikipedii

Gong - instrument muzyczny z grupy idiofonów płytowych uderzanych, będący grubą okrągłą płytą z brązu lub mosiądzu, o wypukłej, czasem falistej powierzchni i lekko zagiętych brzegach, umocowana pionowo na specjalnym stojaku. Płytę wprowadza się w drgania uderzając w nią pałką o miękkiej główce, przy czym rodzaj wzbudzonego dźwięku zależy od miejsca uderzenia. Gong jest instrumentem o nieokreślonej wysokości dźwięku, ale dostraja się do każdego współbrzmiącego akordu. Przybył do średniowiecznej Europy z Azji; w orkiestrach wprowadzony został pod koniec XVIII w.

Gong wytwarza najsilniej rezonujący dźwięk ze wszystkich instrumentów odkrytych kiedykolwiek przez człowieka. Powstał kilka tysięcy lat temu, w warunkach cywilizacyjnych odmiennych od naszych, w których wierzono, że świat jest dźwiękiem, powstał z dźwięku i rozwinięto technologie z tym związane na skale współczesnemu człowiekowi niepojętą. Gong był najważniejszym instrumentem „magicznym”, powszechnie używanym do wielu rytuałów oraz do leczenia. Jego właściwości oraz właściwości innych „magicznych” instrumentów świat współczesny dopiero odkrywa. Są różne rodzaje gongów. Także w sensie wielkości (średnicy). Najpopularniejsze i najbardziej znane są gongi wietrzne (fen) oraz tam-tamy.Te ostatnie, ze względu na swoją masę i zakrzywione krawędzie mają o wiele większy wylew dźwięku (szczególnie alikwot) niż gongi wietrzne. Z kolei wietrzne dużo szybciej się „otwierają”, czyli zaczynają "same" grać.

Zobacz też: perkusja, idiofony, dzwon, talerze perkusyjne.