Gotfryd z Bouillon

Z Wikipedii

Gotfryd z Bouillon (ur. około 1058, zm. 18 lipca 1100 pod Hajfą) jeden z przywódców I wyprawy krzyżowej, pierwszy władca Królestwa Jerozolimskiego.

Był synem Eustachego II z Boulogne oraz Idy Lotaryńskiej (córki Gotfryda II Brodatego, księcia Dolnej Lotaryngii). Po kądzieli wywodził się z dynastii Karolingów.

Po śmierci ojca w 1070 i wuja Gotfryda Brodatego, Gotfryd stał się właścicielem dóbr Bouillon, Stenay, hrabstwa Verdun, księstwa Dolnej Lotaryngii i markizatu Anvers. O posiadłości lotaryńskie stoczył walkę z hrabią Namur - Albertem III, rzecznikiem praw Matyldy z Toskanii, wdowy po Gotfrydzie Brodatym. Jako wasal cesarza Henryka IV opowiedział się po jego stronie w sporze o inwestyturę.

Gotfryd był jednym z pierwszych baronów, którzy odpowiedzieli na apel z Clermont, wzywający do krucjaty przeciwko muzułmanom. Aby sfinansować wyprawę do Ziemi Świętej sprzedał lub zastawił swoje posiadłości u biskupów Verdun i Liège. Wyruszył 15 sierpnia 1096 na czele armii złożonej z Lotaryńczyków, Flamandów, Saksończyków i Nadreńczyków. Pod koniec grudnia tego roku dotarł z armią do Konstantynopola, gdzie złożył hołd lenny cesarzowi Aleksemu I i przyrzeczenie zwrotu Bizancjum wszystkich zdobytych ziem, które niegdyś należały do Cesarstwa.

Podczas oblężenia Jerozolimy dowodził armią atakującą od północnego wschodu, był jednym z pierwszych krzyżowców, którzy wdarli się do miasta dnia 15 lipca 1099 r. co w efekcie zakończyło trzyletnie oblężenie Jerozolimy. Wtedy też narodziła się jego legenda. 22 lipca został wybrany na króla Jerozolimy (wybrany uprzednio Rajmund z Tuluzy nie zgodził się zostać królem) – odmówił przyjęcia tytułu króla i nazwał się Obrońca Grobu Świętego (łac.Advocatus Sancti Sepulchri). W sierpniu 1099 rozbił siły egipskie pod Askalonem i brał udział w dalszych walkach z muzułmanami. Zmarł podczas oblężenia Hajfy, pochowano go w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie.

Jego następcą, już z tytułem królewskim, został jego brat Baldwin z Boulogne.