Gramatyka kontekstowa
Z Wikipedii
Gramatyką kontekstową (and. context-sensitive grammar) – gramatyka formalna, której reguły są postaci:
gdzie A jest symbolem nieterminalnym, α, β; są dowolnymi ciągami symboli terminalnych i nieterminalnych (mogą być puste), natomiast γ to dowolny niepusty ciąg symboli terminalnych i nieterminalnych. Każda gramatyka kontekstowa definiuje pewien język kontekstowy.
Zauważmy, że właściwa reguła to 
, ciągi α i β stanowią kontekst, w którym dopuszczalne jest zastosowanie tej reguły, stąd właśnie pochodzi nazwa tej klasy gramatyk.
Funkcjonuje również równoważna (z dokładnością do słowa pustego) definicja gramatyki kontekstowej: gramatyką kontekstową nazywamy gramatykę, której reguły są postaci:
gdzie α i β są dowolnymi ciągami symboli terminalnych i nieterminalnych spełniającymi warunek: 
, gdzie | α | oznacza liczbę symboli w ciągu α. Takie gramatyki nazywamy też gramatykami monotonicznymi z uwagi na to, że liczba symboli podczas wyprowadzania słowa nigdy nie maleje.
Gramatyki kontekstowe zostały wprowadzone przez Noama Chomsky'ego w roku 1950 jako sposób formalnego opisu języków naturalnych, w których często poprawność wystąpienia słowa zależy od kontekstu, w którym jest ono umieszone.
