Grigorij Siemionow
Z Wikipedii
Grigorij Michajłowicz Siemionow, ros. Григорий Михайлович Семёнов (ur. 24 września 1890, zm. 14 czerwca 1946) – generał rosyjski, kozak i białogwardzista, zdecydowany przeciwnik bolszewizmu.
Urodził się na Zabajkalu. Był synem Kozaka i Buriatki. W 1911 r. ukończył z wyróżnieniem Orenburską Szkołę Kawalerii. Brał udział w kilku ekspedycjach badawczych po krajach Azji przed wielką wojną.
W czasie pierwszej wojny światowej był wielokrotnie ranny, szybko awansował. Walczył kolejno na froncie wschodnim, mezopotamskim, kaukaskim i rumuńskim. Tam też najprawdopodobniej ułożył porywający plan utworzenia Wielkiej Mongolii, obejmującej tereny Chin, Syberii, Turkiestanu i Tybetu. Już w czasie wojny światowej rozpoczął agitację promongolską wśród Mongołów i Buriatów. Jego podkomendnym był m.in. Roman Ungern von Sternberg.
W lipcu 1917 r. opuścił front na który miał już nigdy nie powrócić. Został mianowany przez Kiereńskiego komisarzem Rządu Tymczasowego na Zabajkalu. Miał tam tworzyć (okolice Wierchonieduńska) ochotnicze oddziały buriackie w celu walki z Niemcami. Tam zastała go rewolucja bolszewicka, po której uciekł do pobliskiej Daurii. Utworzył tam tzw. Specjalny Oddział Mandżurski który miał na celu prowadzenie walki z komunistami. 5 grudnia 1917 r. z siedmioma kozakami rozbroił na pogranicznej stacji Mandżuria 1500-osobowy, zdemoralizowany rosyjski garnizon, jednak po 3 tygodniach zaciętych walk z byłymi jeńcami Państw Centralnych i Czerwoną Gwardią został rozbity i musiał ponownie wycofać się do Chin. Tam znacznie powiększył swój specjalny oddział mandżurski do 600 ludzi łącznie (koniec stycznia 1918 r.), nadal jednak nie dysponował ani jednym działem. Od stycznia do marca 1918 r. aż trzykrotnie bezskutecznie atakował Zabajkale. Dopiero za czwartym razem latem 1918 r. przy pomocy Japończyków ( którzy 5 kwietnia wylądowali we Władywostoku ) udało mu się opanować tereny na zachód od jeziora Bajkał. W latach 1918 r. - 1920 r. władał niepodzielnie tymi terenami. Był niezależny od admirała Kołczaka. Jednak po jego klęsce wiosną 1920 r. i wycofaniu sę z regionu pod koniec lata 140000-tysięcznego kontyngentu japońskiego Armia Czerwona zdecydowała się w październiku 1920 r. przeprowadzić przeciwko liczącej 40000 żołnierzy armii Siemionowa zmasowaną ofensywę. Po trwającej 7 tygodni krwawej kampanii bolszewikom udało się rozbić kozaków. Sam ataman Siemionow poleciał samolotem na nadal kontrolowane przez Japończyków Przymorze, gdzie próbował stworzyć nową armię, niestety bez większych rezultatów. Niechciany w Rosji udał się w końcu na emigrację.
Od września 1921 na emigracji ( Chiny, USA, Japonia). W roku 1932 osiadł w Mandżukuo - podporządkowanej Japonii Mandżurii. Po inwazji ZSRR na Japonię 7 sierpnia 1945 r. (atak na Mandżurię nastąpił już po zrzuceniu amerykańskiej bomby atomowej na Hiroszimę) schwytany wraz z wielu innymi przedstawicielami rosyjskiej (i polskiej - por. Harbin) kolonii emigracyjnej w Mandżurii przez komando Smiersz i wywieziony w głąb ZSRR. Po tajnym procesie stracony z art.58 KK RFSRR za działalność kontrrewolucyjną.
