Gwiazda Wolfa-Rayeta

Z Wikipedii

Zdjęcie mgławicy M1-67 znajdującej się wokoło gwiazdy Wolfa-Rayeta WR 124, wykonane teleskopem Hubble'a.

Gwiazdy Wolfa-Rayeta odkryli w 1867 roku francuscy astronomowie Charles Joseph Étienne Wolf i Georges Rayet. Gwiazdy te charakteryzuje występowanie szerokich linii w widmach emisyjnych. Tłumaczy się to przyjmując, że gwiazdy te mają bardzo rozległą i rozrzedzoną powłokę gazową, rozszerzającą się z dużą prędkością (od 1000 km/s do nawet 3000 km/s). Hipoteza ta została sformułowana przez kanadyjskiego astronoma C.S. Bealsa oraz niezależnie od niego amerykańskiego astronoma Menzela.

Gwiazdy Wolfa-Rayeta zaliczamy do gwiazd o największej światłości, bowiem ich jasność absolutna oceniana jest na –4^m do –8^m. Ich średnice są około dwóch razy większe od średnicy Słońca, masa ponad 20 razy większa, a temperatury ich powierzchni bardzo wysokie - od 25 000 do 100 000 K.

Obecnie znamy około 200 gwiazd Wolfa-Rayeta. Zaliczane są one do typu widmowego W, a w ich widmie nie obserwuje się linii wodoru.

Jedna z teorii mówi, że gwiazdy W-R to ogromne gwiazdy niedługo przed wybuchem supernowej.