Han Fei
Z Wikipedii
| Han Fei | |
| Chińskie nazwisko i imię | |
| Hanyu Pinyin | Hán Fēi |
| Zn. tradycyjne | 韓非 |
| Zn. uproszczone | 韩非 |
Han Fei (ok. 280 – 233 r. p.n.e.), chiński uczony i polityk. Pochodził z książęcego rodu w państwie Han. Był uczniem Xunzi. Piastował urząd na dworze Han, a następnie w okresie zagrożenia Han atakiem wojsk Państwa Qin, wysłany został do tego kraju jako emisariusz. Król Qin Shi Huang przyszły Pierwszy Cesarz za namową Li Si kazał uwięzić Han Fei pod zarzutem niejednostajności i zmusił do popełnienia samobójstwa.
Han Fei był ostatnim i najwybitniejszym teoretykiem szkoły legalistów, twórcą syntezy głównych nurtów legalizmu. zajmował się historią, etyką sprawowania władzy, rola prawa w życiu człowieka i społeczeństwa.
Jego Filozofia polityczna była zapożyczona od taoistów. Udało mu się nawet zaadaptować taoistyczną zasadę niedziałania, która interpretował jako idealną postawę oświeconego władcy naśladującego sposób, w jaki natura tworzy wszystkie rzeczy bez angażowania się w cokolwiek. Swoje poglądy przedstawił 55 esejach, jednak krytycy twierdzą, że nie wszystkie są jego autorstwa.
[edytuj] Bibliografia
Encyklopedia Historyczna Świata. Kraków: 2000. ISBN 83-85909-61-3.
