Hana-bi
Z Wikipedii
| Hana-bi | |
| plakat filmu | |
| Gatunek | dramat |
| Kraj produkcji | Japonia |
| Język | japoński |
| Główne role | Takeshi Kitano, Kayoko Kishimoto, Ren Osugi |
| Data premiery | 1997 |
| Czas trwania | 103 min |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Takeshi Kitano |
| Scenariusz | Takeshi Kitano |
| Muzyka | Joe Hisaishi |
| Zdjęcia | Hideo Yamamoto |
| Kostiumy | Masami Saito |
| Montaż | Takeshi Kitano, Yoshinori Oota |
| Od lat | 15 |
| Hana-bi na IMDb | |
Hana-bi (花火) - japoński film z 1997 roku, wyreżyserowany przez Takeshiego Kitano i uznawany za jeden z najlepszych w jego dorobku. Muzykę skomponował Joe Hisaishi (zob. - Hana-bi (album)).
Tytuł filmu, w dosłownym tłumaczeniu, oznacza fajerwerki - tak też rozpowszechnia się go w Stanach (ang. fireworks) - i jest połączeniem japońskich: hana (kwiat) oraz bi (ogień). Ukryta tu symbolika, kwiatu jako tworzenia i ognia jako zniszczenia, wspaniale odzwierciedla treść filmu, już na etapie tytułu ukazując poetycki charakter obrazu.
Spis treści |
[edytuj] Fabuła
Policjant Nishi (Takeshi Kitano) nie może się odnaleźć po śmierci swojej córki. Dodatkowo, jego żona, Miyuki (Kayoko Kishimoto), choruje na białaczkę. Wkrótce spadają na niego kolejne ciosy. Podczas przygotowań do rutynowej akcji, za namową swojego partnera i najlepszego przyjaciela, detektywa Horibe (Ren Osugi), Nishi odwiedza szpital, by ostatecznie dowiedzieć się, że jego małżonce nie można już pomóc. Tymczasem, Horibe zostaje postrzelony i, w wyniku odniesionych ran, sparaliżowany. Wkrótce sprawca ginie, lecz zostaje to opłacone śmiercią kolejnego policjanta, Tanaki (Makoto Ashikawa).
Zmuszonego poruszać się na wózku Horibe, opuszcza rodzina. Ukojenia chciałby szukać w malarstwie, na które go jednak nie stać. Zrozpaczony podejmuje próbę samobójstwa, nieudaną.
Świat Nishiego zawalił się. Zatracony w poczuciu winy, rzuca pracę w policji, chcąc zmazać przykre wspomnienia. Dręczony poczuciem winy postanawia ją w jakiś sposób odkupić: pomagając wdowie po Tanace, finansując nowe kosztowne hobby Horibego, i wreszcie - organizując wspólną wycieczkę sobie i swojej żonie. Pieniędzy szuka zadłużając się u yakuzy. Nieżyczliwy los doprowadził Nishiego do stanu, gdy nie ma on już nic do stracenia. Napada na bank.
[edytuj] Charakter filmu
Kitano nakręcił Hana-bi, używając wszystkich charakterystycznych dla siebie technik. Nieobca jest tu przemoc. Kamera nierzadko nieruchoma, ujęcia długie. Akcja rozwija się powoli, ale nieliniowo; obrazy dopracowane, ale oszczędne.
Zresztą, cały film jest niezwykle minimalistyczny. Dialogi pojawiają się w wyjątkowych sytuacjach, głównie na początku. Dość powiedzieć, że grająca żonę Nishiego Kayoko Kishimoto, w całym scenariuszu przypisane ma zaledwie dwie linijki tekstu.
[edytuj] Symbole
Grają w filmie ogromną rolę. Przykładów jest mnóstwo, odnajduje się je w scenach, które spokojnie można by zaliczyć do niepotrzebnych. Długie ujęcie na ryby wyskakujące z wody, będące metaforą nienaturalnych zmian. Rzut na obraz przedstawiający cztery aniołki, z których tylko ten chowający twarz ma aureolę. Układanka z drewnianych klocków, którą wspólnie zajmuje się para małżonków, zostaje rozwiązana dopiero w finałowej scenie. I wreszcie kwiaty, którym, mimo że martwe, Miyuki daje wody.
Nishi, chcąc jak najlepiej dla swoich bliskich, zmuszony jest krzywdzić innych. Sporo jest zatem drobiazgów, symbolizujących usprawiedliwienie go, jak choćby wspomniany anioł. Pięknym przykładem jest też kamień zawinięty w białe płótno, którym Nishi rozprawia się ze ścigającymi go bandytami.
Nieprzypadkowo też para jedzie przez góry (śnieg w kulturze japońskiej symbolizuje śmierć), a cała wycieczka kończy się nad morzem.
[edytuj] Horibe
Zaskakująco dobrze w całą opowieść, szczególnie od momentu gdy zajął się malarstwem, wpisana jest postać kalekiego Horibe. Malując, wydaje się on narratorem - tak ogólnie wydarzeń, jak i wewnętrznych przeżyć Nishiego. Gdy główny bohater, zanim napadnie na bank, przerabia taksówkę lakierując ją na radiowóz, Horibe usprawiedliwia go malując kwiaty. Gdy para małżonków zatrzymuje się w górach, na obrazach pojawia się śnieg, i krew.
[edytuj] Ciekawostki
 |
Ta sekcja może zawierać informacje trywialne, plotkarskie i tym samym niepotrzebne w artykule encyklopedycznym. Staraj się integrować ciekawostki z główną treścią artykułu. Po oczyszczeniu tej sekcji możesz usunąć szablon. Potrzebę wpisania ciekawostek możesz omówić w dyskusji artykułu. |
- W ostatniej scenie, dziewczynka bawiąca się latawcem to w rzeczywistości córka Kitano, Shoko Kitano.
- Autorem obrazów, które podziwiać można w filmie, jest sam Kitano. Reżyser zajął się malarstwem po wypadku motocyklowym w 1994 roku.
[edytuj] Słynne cytaty
Obraz, mimo skromnej ilości dialogów, obfituje w warte zapamiętania cytaty. Jednym z nich, i chyba najlepiej kojarzonym z filmem, jest wypowiedziany przez Horibe:
- "Praca to wszystko, co znam."
[edytuj] Nagrody
Film zdobył wiele nagród, tak w rodzimej Japonii, jak i poza jej granicami. Wśród najciekawszych można wymienić chociażby:
- Złoty Lew na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1997 roku - dla Takeshiego Kitano za reżyserię.
- Srebrna Żaba (nominacja do Złotej Żaby) na festiwalu Camerimage w 1998 roku - dla Hideo Yamamoto, zdjęcia.
Pełną listę nagród można znaleźć w imdb.com.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne i bibliografia:
- Hana-bi w imdb.com.
Brutalny glina (1989) • Punkt zapalny (1990) • Scena nad morzem (1991) • Sonatine (1993) • Getting Any? (1995) • Kids Return (1996) • Hana-bi (1997) • Kikujiro (1999) • Brother (2000) • Lalki (2002) • Zatōichi (2003) • Takeshis' (2005)
