Hans Scharoun

Z Wikipedii

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Hans Scharoun

Bernhard Hans Henry Scharoun (ur. 20 września 1893 w Bremen, zm. 25 listopada 1972 w Berlinie) - niemiecki architekt modernistyczny, jeden z głównych przedstawicieli architektury organicznej.

H. Scharoun: Dom dla osób samotnych na wystawie WUWA we Wrocławiu - elewacja północna

H. Scharoun: Dom dla osób samotnych na wystawie WUWA - elewacja południowa

H. Scharoun: Dom jednorodzinny na wystawie w Stuttgarcie-Weißenhof

Scharoun studiował w latach 1912-1914 na Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu (ob. dzielnica Berlina). Od 1915 pracował przy programie odbudowy Prus Wschodnich pod kierunkiem architekta okręgowego Paula Kruchena (m.in. tymczasowy kościół w Walterkehmen). Od 1919 działał w Insterburgu (pol. Wystruć, ros. Czeniachowsk), gdzie zaprojektował m.in. domy przy Parkring i osiedle Bunte Reihe przy Kamswykerweg (dziś Elewatornaja). Od 1925 we Wrocławiu, gdzie do 1932 był profesorem Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego. Od 1926 prowadził równolegle w Berlinie wspólne biuro z Adolfem Radingiem. W latach 20. był związany z kręgiem korespondecyjnym ekspresjonistów Gläserne Kette (Szklany Łańcuch), a później ze stowarzyszeniem nowoczesnych architektów Der Ring, stając się jednym z głównych działaczy Werkbundu, wziął udział w wystawie mieszkaniowej w Weißenhof. Budynki Scharouna z przełomu lat 20. i 30. nosiły wiele cech rygorystycznego stylu międzynarodowego, mimo pewnych elementów wskazujących na zainteresowanie plastycznym kształtowaniem bryły.

W 1932 Scharoun przeniósł się do Berlina, gdzie głównie pod wpływem Hugona Häringa skierował się w stronę architektury organicznej. W Niemczech pod rządami nazistów budował jedynie dość liczne domy jednorodzinne. Po wojnie Scharoun uznany został za najwybitniejszego architekta neues Bauen, który nie współpracował z hitlerowcami i został mianowany kierownikiem zespołu planującego odbudowę Berlina. Od 1946 do 1958 był profesorem na katedrze urbanistyki Uniwesytetu Technicznego w Berlinie (Zachodnim), a od 1947 do 1950 również szefem instytutu architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim). Brał udział w licznych konkursach na budynki teatrów w całych Niemczech, realizował gmach Filharmonii w Berlinie o dynamicznej formie opracowanej wedle wymogów akustyki, z wnętrzem ukształtowanym jako krajobraz architektoniczny.

H. Scharoun, E. Wisniewski: Teatr Miejski w Wolfsburgu

Pod koniec życia Scharoun we współpracy z partnerem Edgarem Wisniewskim budował wiele obiektów użyteczności publicznej, częściowo ukończonych już po jego śmierci.

[edytuj] Główne dzieła

• Projekt konkursowy wieżowca na Friedrichstraße w Berlinie, 1920
• Drewniany dom wzorcowy w Legnicy, 1926
• Projekty sanacji dzielnicy ministerstw przy Wilhelmstraße w Berlinie i rozbudowy Reichstagu, 1926-1930
• Dom jednorodzinny na wystawie w Weißenhof w Stuttgarcie, 1927
• Dom dla osób samotnych przy Kaiserdamm w Berlinie, 1928-1929
• Internat dla młodych par i osób samotnych na wystawie WUWA we Wrocławiu, 1929
• Domy na osiedlu Siemensstadt w Berlinie, 1929-1930
• Dom Schminkego w Löbau i. Sachsen, 1933
• Dom Matterna w Bornim 1934
• Dom Baenscha w Berlinie-Spandau 1935
• Dom Molla w Berlinie 1937
• Plan kolektywny odbudowy Berlina, 1946
• Wieżowce Romeo i Julia w Stuttgarcie, 1955-1959
• Szkoła imienia rodzeństwa Scholl w Lünen, 1955-1962
• Filharmonia w Berlinie, 1956-1963
• Ambasada niemiecka w Brasilii, 1963-1971 (z E. Wisniewskim)
• Biblioteka Państwowa w Berlinie, 1964-1978 (z E. Wisniewskim)
• Teatr w Wolfsburgu, 1965-1973 (z E. Wisniewskim)
• Sala muzyki kameralnej i muzeum instrumentów muzycznych w Berlinie 1984-1988 (z E. Wisniewskim)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Hans Scharoun – strona w serwisie ArchINFORM (en) (de)
• Strona Domu Schminkego autorstwa Scharouna (de) (en) (cz)