Haroun Tazieff
Z Wikipedii
Haroun Tazieff (ur. 11 maja 1914 w Warszawie, zm. 6 lutego 1998 w Paryżu), geolog i wulkanolog. Znany autor filmów dokumentalnych o erupcjach wulkanicznych i wypływach lawy wulkanicznej. Autor wielu książek o wulkanach.
Ojciec, lekarz, był Tatarem, muzułmaninem, matka była Polką, chemikiem, doktorem nauk politycznych. Po śmierci ojca na froncie we wczesnym okresie I-szej wojny światowej Tazieff wyemigrował z matką w 1920 do Belgii, gdzie był bezpaństwowcem, aż do 1936, kiedy przyjął obywatelstwo belgijskie. W 1938 uzyskał dyplom inżyniera agronoma w Gembloux, a w 1944 kolejny dyplom inżyniera geologa na Uniwersytecie Liège. W 1945 objął stanowisko inżyniera w kopalni w Katandze (dawne Kongo belgijskie), a następnie geologa w służbie geologicznej Konga Belgijskiego.
W 1948 udał się nad jezioro Kivu, w Kongo, aby obserwować powstawanie nowego wulkanu, który nazwał później Kituro. Swój obóz postawił Tazieff bardzo blisko gwałtownie wybuchającego wulkanu. Chociaż zdążył zrobić szereg wspaniałych zdjęć, nie mógł pobyć tam jednak długo, ponieważ w którymś momencie płynna lawa zagroziła okrążeniem obozu. Tazieff uciekł w ostatnim momencie. Udało mu się tam powrócić po dwóch dniach, gdy wulkan trochę się uspokoił. Od tej pory Tazieff poświęcił całe swoje życie badaniom aktywnych wulkanów na całym świecie, podczas których często ryzykował swoje życie.
W 1957 został zatrudniony na Université Libre de Bruxelles, w Belgii, gdzie zorganizował Centre national de volcanologie. W 1958 został powołany na dyrektora Laboratorium Wulkanologicznego Instytutu Fizyki Ziemi w Paryżu. W ramach swojej pracy odbył szereg wypraw wulkanologicznych: Valley of Ten Thousand Smokes na Alasce, Afar, Nyragongo, Erta Alé, wulkan Erebus na Antarktydzie, Etna, Faïal na Azorach, Soufrière na Gwadelupie, i inne.
W 1972 podjął pracę w Centre National de la Recherche Scientifique (Narodowym Centrum Badań Naukowych) we Francji. W latach 1973-1976 prowadził służbę wulkanologiczną Instytutu Fizyki Ziemi w Paryżu, powiązanegp z CNRS. Do jego obowiązków należały obserwacje wulkanów Pelée na Martynice oraz Soufrière na Gwadelupie. Stracił tę pozycję po sprzeciwieniu się ewakuacji mieszkańców Basse-Terre na Gwadelupie, zarządzonej przez jego instytutowych przełożonych, prawidłowo oceniając brak zagrożenia erupcją wulkanu Soufrière. Następnie, w 1977, podjął pracę w laboratorium wulkanologicznym Centre des faibles radioactivités, w Gif-sur-Yvette, we Francji, gdzie zajmował się przede wszystkim gazami z erupcji wulkanicznych.
W 1981 został mianowany komisarzem do spraw badań i zapobiegania katastrofom naturalnym; w latach 1984-1986 sprawował funkcję Sekretarza Stanu (secrétaire d'Etat) do spraw zapobiegania katastrofom technologicznym i naturalnym. W latach 1988-1995 był przewodniczącym Komitetu ds. zagrożeń wulkanicznych.
Tazieff pochowany został na cmentarzu Passy, w paryskiej dzielnicy Passy.
