Hełm garnczkowy

Z Wikipedii

Hełm garnczkowy – rodzaj średniowiecznego hełmu rycerskiego typu zamkniętego. Wykształcił się na przełomie XII/XIII w. Był on wykonywany z nitowanych płyt stalowych, wzmacnianych metalowymi obręczami. Hełm taki nie posiadał ruchomej zasłony twarzy, a jedynie długie i wąskie szpary wzrokowe (tzw. wizury) oraz kilkanaście małych otworów oddechowych. Do końca XIII w. hełm garnczkowy miał kształt cylindryczny z płaską górną częścią dzwonu. Później uzyskał kształt kopulasty, co umożliwiało ześlizgnięcie się broni przy uderzeniach z góry. Z biegiem czasu zaczęła się wyróżniać wyraźna pionowa grań z przodu.

Ponieważ hełmy garnczkowe całkowicie zasłaniały twarz rycerza, uniemożliwiajac jego rozpoznanie, zaczęto na szczycie hełmu umieszczać klejnot – znak rozpoznawczy rycerza. Ze względu na duży ciężar hełm garnczkowy często opierał się na ramionach a nie na głowie. Ponieważ znacznie ograniczał pole widzenia, zakładany był bezpośrednio przed walką. Pod hełm dodatkowo zakładano kaptur kolczy lub hełm typu basinet.

Hełm garnczkowy używany był do XIV wieku, kiedy to został zastąpiony przez przyłbicę.