Heliograwiura
Z Wikipedii
Heliograwiura (fotograwiura) (gr.helio + grawiura) - rodzaj techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na przenoszeniu obrazu na płytę akwatintową za pomocą emulsji światłoczułej. Wynaleziony w 1879 przez Karola Klica.
[edytuj] Sposób wykonania
Papier pigmentowy pokrywa się światłoczułą emulsją żelatynową i kopiuje się na nim pozytyw rysunku przy pomocy silnego źródła światła, uzyskując w ten sposób relief żelatyny. Następnie papier pigmentowy rozprasowuje się na płycie miedzianej posypanej asfaltem syryjskim lub kalafonią, przenosząc na nią cienką warstwę żelatyny (relief). Płytę wykonaną w powyższy sposób fotomechaniczny poddaje się trawieniu chlorkiem żelazowym przy czym rolę rastra spełnia tu proszek asfaltowy. Druk odbywa się w specjalnej prasie ręcznej. Heliograwiura rozpowszechniona w XIX wieku została wyparta później przez rotograwiurę. Obecnie używana sporadycznie przy reprodukcji dzieł sztuki.
