Helios 1
Z Wikipedii
| Helios 1 | |
 |
|
| Inne nazwy | Helios A |
| Zaangażowani | Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung, Office of Space Science Applications – NASA |
| Indeks COSPAR | 1974-097A |
| Rakieta nośna | Titan 3E |
| Miejsce startu | Przylądek Canaveral, USA |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Perygeum | 46,3 mln km |
| Apogeum | 147,35 mln km |
| Okres obiegu | 190,15 d min |
| Nachylenie | 0,02° |
| Mimośród | 0,5218 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 10 grudnia 1974 (07:11:02 GMT) |
| Koniec misji | ? ? |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 371,2 kg kg |
Helios 1 (lub Helios A), był pierwszą amerykańsko – zachodnioniemiecką misją, badającą przestrzeń pomiędzy Słońcem a Ziemią, i wpływ Słońca na tę przestrzeń. Misję, po stronie niemieckiej, realizowało Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung, a po stronie USA, Office of Space Science Applications NASA.
[edytuj] Cele
- Prowadzenie pionierskich pomiarów ośrodka międzyplanetarnego, pomiędzy Ziemią a Słońcem
[edytuj] Opis misji
Helios 1 był pierwszym statkiem w podwójnej misji amerykańsko-zachodnioniemieckiej (drugi, to Helios 2). Eksperymenty zostały opracowane przez naukowców z RFN (Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung) i USA (Office of Space Science Applications NASA). NASA odpowiadała także, za rakietę nośną Titan 3E. Statek został wyposażony w dwa wysięgniki i 32. metrowy dipol elektryczny. Oś obrotu była normalną do ekliptyki, a nominalna szybkość obrotu wynosiła 1 obr./min. Zewnętrzna powłoka statku była dielektryczna. Prędkość przesyłu informacji wynosiła od 8 do 4096 bps (każda wielokrotność 2). Gdy statek poruszał się w peryhelium, pracował zwykle przy szybkości 64 - 256 bps; a w aphelium, na najwyższej prędkości.
Dipolowa antena 32. metrowa, w wyniku niepoprawnego rozłożenia się, musiała pracować jako antena monopolowa.
[edytuj] Ładunek
- Magnetometr typu fluxgate dla zmian pola; wysięgnik 2,75 m; zakresy +/- 100 nT (rozdzielczość 0,2 nT) i +/- 400 nT (0,8 nT); powyżej 4 Hz,
- Magnetometr typu fluxgate dla średnich pól - posiadał 4 zakresy pomiarowe: +/- 16; 48; 144 i 432 nT (każdy z czujników). Rozdzielczości zakresów, wynosiły, odpowiednio: 0,03; 0,09; 0,28 i 0,84 nT. Co 36 godzin odbywało się ustalanie poziomu zerowego,
- Magnetometr badający składową magnetyczną fal elektromagnetycznych wiatru słonecznego; zakres od +/- 8,75 do +/- 275 nT (4 - 128 Hz),
- Fine Frequency, Coarse Time Resolution Spectrum Analysis - umieszczony na 32. metrowym wysięgniku; 1 Hz - 200 kHz,
- Eksperyment fal radiowych; 26,5 - 3000 kHz; umieszczony na wysięgniku 32. metrowym,
- Eksperyment promieni kosmicznych (6,8 kg; 8,8 W) - badał wysokoenergetyczne, naładowane, cząstki promieniowania kosmicznego pochodzenia odsłonecznego, planetarnego i galaktycznego. Rejestrowane były protony i cząstki alfa o energiach > 1,3 MeV/nukleon, i elektrony > 0,3 MeV. Instrument miał pole widzenia 55°, i składał się z 7 półprzewodnikowych detektorów, licznika scyntylacyjnego i osłaniającego całość, cylindra antykoincydencyjnego. Protony i cząstki alfa były mierzone w 6 kanałach (1,3-3,3; 3,3-13; 13-27; 27-37; 37-45; > 45 MeV/nukleon), a elektrony, w 5 kanałach (0,3-0,8; 0,8-2; 2-3; 3-4 i > 4 MeV),
- Eksperyment galaktycznych i słonecznych promieni kosmicznych; prom. X w zakresie 2 - 8 keV; elektrony 2 - 8 MeV; protony i cząstki alfa 20 - 56 MeV/nukleon; protony > 230 MeV,
- Detektory plazmy; pomiar elektronów o energiach 0,5 - 1660 eV,
- Detektor energetycznych elektronów i protonów; elektrony 20 - 1000 keV; protony 80 - 1000 keV,
- Eksperyment światła zodiakalnego (9,60 kg; 1,10 W) - składał się z trzech fotometrów skierowanych pod kątem (15°, 30° i 90°) do ekliptyki. Fotometry były czułe na światło widzialne, niebieskie i UV,
- Detektor i analizator mikrometeoroidów,
- Eksperyment mechaniki nieba.
