Henry Mancini
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Henry Mancini właśc. Enrico Nicola Mancini (ur. 16 kwietnia 1924 w Cleveland, Ohio, USA - zm. 14 lipca 1994 w Los Angeles, USA), amerykański kompozytor i aranżer. Zdobywca licznych nagród za muzykę do filmów i seriali.
Spis treści |
[edytuj] Życie
Enrico Nicola Mancini urodził się w Cleveland, Ohio, dorastał niedaleko Pittsburgha w stanie Pensylwania, w mieście Aliquippa. Jego rodzice pochodzili z regionu Abruzja we Włoszech. Gdy miał 8 lat, ojciec zapisał go na lekcję gry na flecie. W wieku lat 12 rozpoczął grę na fortepianie. Razem z ojcem grał w zespole włoskich imigrantów - Sons of Italy. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w słynnej Juilliard School of Music w Nowym Jorku.
W 1943 r. musiał przerwać naukę, ponieważ został wcielony do amerykańskiej armii. W 1945 r. brał udział w wyzwalaniu obozów koncentracyjnych w południowych Niemczech.
Po wojnie Mancini został pianistą w reaktywowanym przez Texa Beneke zespole Glenn Miller Band. Nadal poszerzał też swoje kompozycyjne i aranżacyjne umiejętności podczas studiów u Ernsta Kreneka i Mario Castelnuovo-Tedesco.
Pod koniec lat 40. XX wieku zaczął pisać muzykę do filmów. Jego pierwszym filmem było Lost in Alaska .
W 1952 r. rozpoczął pracę w Universal-International Studios, gdzie przez następne 6 lat stworzył muzykę do 100 filmów, m.in. do The Glenn Miller Story, za który był nominowany do Oskara.
Od 1958 r. pracował jako niezależny kompozytor. Wkrótce też rozpoczęła się jego ponad 30-letnia współpraca ze scenarzystą i producentem Blakem Edwardsem, z którym pracował przy niemal 30 filmach. W tym przy serii filmów o Różowej Panterze, poczynając od pierwszego filmu z 1963 r.. Główny temat z tego filmu jest jednym z najbardziej znanych motywów muzycznych w historii kina. Wszystkie 4 Oscary zdobył za muzykę do filmów Edwardsa.
Mancini nagrał ponad 90 albumów, z muzyką od jazzu przez pop, aż po muzykę klasyczną. Osiem z nich zdobyło w Stanach Zjednoczonych status Złotej płyty.
Zmarł w wieku 70 lat w Beverly Hills na raka.
[edytuj] Nagrody
20 statuetek Nagrody Grammy i 72 nominacje, 4 statuetki Oskara i 18 nominacji, 1 statuetka Golden Globe Award oraz 2 nominacje do nagrody Emmy.
- 1955 - pierwsza nominacja do Oscara za muzykę do filmu The Glenn Miller Story
- 1962 - nominowany w kategoriach: najlepsza muzyka i najlepsza oryginalna piosenka za film "Bachelor in Paradise", wspólnie z Mackiem Davidem oraz 2 Oscary w tych samych kategoriach za film Śniadanie u Tiffany'ego i piosenkę Moon River (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)
- 1963 - Oscar w kategorii najlepsza piosenka za Days of Wine and Roses z filmu pod tym samym tytułem (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)
- w 1983 - Oscar w kategorii najlepsza adaptacja piosenki za film Victor/Victoria (wspólnie z Leslie Bricusse).
[edytuj] Bibliografia
- Mancini, Henry: Sounds And Scores: a practical guide to professional orchestration (Book on orchestration of popular music, 1962)
- Mancini, Henry: Did they mention the music? (Autobiography, with Gene Lees, 1989)
- Thomas, Tony: Music For The Movies (1973)
- Thomas, Tony: Film Score (1979)
- Büdinger, Matthias: An interview with Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 7, No. 26, 1988)
- Büdinger, Matthias: Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 13, No. 50, 1994)
- Büdinger, Matthias: Henry Mancini remembered (in: Soundtrack, vol. 13, No. 51)
- Büdinger, Matthias: Whistling Away The Dark. In: Film Score Monthly # 45, p. 7
- Büdinger, Matthias: Henry Mancini 1924-1994. In: Film Score Monthly # 46/47, p. 5
- Büdinger, Matthias: Feeling Fancy Free (in: Film Score Monthly vol. 10, No. 2)
- Brown, Royal S.: Overtones and undertones - reading film music (1994)
