Henryk Chmielewski (funkcjonariusz UB)

Z Wikipedii

Henryk Chmielewski (ur. 12 kwietnia 1907 w Siemieniu, zm. 1970) - funkcjonariusz MBP, członek PPR, PZPR, pisarz.

Był synem Jana i Heleny Skoczyńskiej. W latach 1927-1930 był pracownikiem kancelaryjnym w Katolickim Związku Młodzieży w Wilnie. Ukończył w 1937 roku prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Podczas studiów związany z katolicką organizacją młodzieży akademickiej "Odrodzenie" i zaprzyjaźniony z jej prezesem Henrykiem Dembińskim.

Od był 1939 kierownikiem i zastępcą sekretarza w wileńskim Instytucie Akcji Katolickiej. Po obaleniu w 1940 roku Republiki Litewskiej był najpierw inicjatorem powstania polskojęzycznej "Gazety Ludowej", którą następnie przekształcono w organ Komitetu Miejskiego LKP(b) - "Prawdę Wileńską". Jej ostatni numer ukazał się 23 czerwca 1941 roku.

W grudniu 1942 roku został skazany na karę śmierci przez podziemny sąd Armii Krajowej. Wyrok został ogłoszony w podziemnym organie wileńskiej AK "Niepodległość" a w marcu 1943 przedrukowany przez warszawską podziemną gazetę "Samoobrona".

W 1943 Chmielewski podjął współpracę z ZPP, które w marcu lub kwietniu 1944 zleciło mu rozpracowanie Szkoły Podchorążych AK. W tym celu zlokalizował ustalił, że szkoła znajduje się przy 6. Brygadzie AK w okolicach Bieniakoń-Ejszyszek. Na początku czerwca dołączył do brygady i przez miesiąc prowadził działania wywiadowcze. Został zdekonspirowany i od sądu polowego uchroniło go jedynie nadejście Armii Czerwonej, do której wstąpił.

W 1946 został inspektorem PAP w Warszawie. Będąc już w stopniu kapitana został naczelnikiem Wydziału V Departamentu V MBP (zwalczanie wrogiej działalności kleru) i pełnił tę funkcję od 21 marca 1946 do 30 czerwca 1946 roku. Już jako major, od lipca 1946 był wicedyrektorem Departamentu V. Zwolniony w związku z przejściem do innej pracy 25 października 1949. Od 1 listopada rozpoczął pracę w Departamencie Nadzoru Sądowego w Ministerstwie Sprawiedliwości. Był inicjatorem utworzenia (mimo sprzeciwu kierownictwa Sądu Najwyższego) tzw. Sekcji Tajnej SN. Zajmowała się fingowaniem procesów o współpracę z okupantem; wiele z nich zakończyło się wyrokami śmierci.

Od 1955 przeszedł do pracy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

Autor powieści "Prorok" wydanej w 1971 roku.

[edytuj] Źródła

• Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza. tom I 1944-1956, Redakcja naukowa: Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.