Henryk I Burbon-Condé
Z Wikipedii
Henryk I Burbon-Condé (ur. 1552, w La Ferté-sous-Jouarre - zm. 1588, w Saint-Jean-d'Angély) - drugi książę de Condé (od 1569), był dowódca protestantów podczas wojen religijnych.
Był najstarszym synem Ludwika I Burbona, pierwszego księcia de Condé, który był kuzynem króla Nawarry (a później również Francji) - Henryka IV Burbona, i za zasługi na polu bitwenym dostał tytuł księcia. Jego matką była Eleonora de Roye.
W 1572, w Blandy, poślubił Marię de Clèves. Ich ślub miał miejsce zaledwie kilka tygodni przed ślubem jego kuzyna Henryka IV z księżniczką Małgorzatą de Valois. Henryk był obecny w Paryżu, w noc świętego Bartłomieja - masakry Hugenotów i musiał pod przymusem wyrzec się swojej religii.
Odmówił i został wygnany z dworu królewskiego. Stanął na czele protestantów podczas czwartej, piątej i szóstej wojny religijnej, armią jednak dowodził wciąż oficjalnie admirał de Coligny. Kondeusz był bardziej oddany swojej religii niż Henryk IV i mimo licznych tarć między kuzynami, okazał się on prawdziwym i lojalnym dowódcą protestantów. Jako zarządca Pikardii, Kondeusz nie został doceniony przez tamtejszych katolików, którzy przeciwko niemu sformowali pierwszą Ligę Katolicką.
Ożenił się ponownie z Charlottą de La Trémoille, ale został zamordowany w 1588 przez pazia, z którym zdradzała go jego żona.
[edytuj] Potomstwo
Z Marią de Clèves:
Z Charlottą de La Trémoille:
- Eleonora (1587-1619), od 1606 księżna Oranii jako żona Filipa Wilhelma Oranje-Nassau,
- Henryk II Burbon (1588-1646), książę de Condé.
| Poprzednik Ludwik I |
 |
Książę Condé 1569-1588 |
|
Następca Henryk II |
