Herb Świdnicy

Z Wikipedii

Czteropolowy herb Świdnicy został ustalony przez Radę Miejską w dniu 28 stycznia 1999 r. (uchwała Rady Miejskiej nr V/37/99). Na tarczy podzielonej na cztery równe pola, w czarnych polach - pierwszym i trzecim - znajduje się złota korona, w drugim polu srebrnym czerwony gryf, a w czwartym srebrnym polu czarny dzik. Symbolika tego herbu nawiązuje do czasów najdawniejszych i ma wyraźne przesłanie. Gryf znajdujący sie na tarczy herbowej w srebrnym polu symbolizuje dzielność rycerską. Dzik jest znakiem odwagi i męskości, natomiast korona jest symbolem władzy i zwycięstwa. Herb ten, który był najdłużej używany w historii miasta nawiązuje do starego herbu księstwa świdnickiego. Został on nadany miastu Świdnica w 1452 roku przez króla czeskiego Władysława Pogrobowca. Równocześnie w 1452 r. rada miejska nakazała wykonać pieczęć z nowym herbem która miała być stosowana na wszystkich ważnych dokumentach miejskich. W roku 1501 pieczęć uległa modyfikacji. Pieczęć odtwarzała herb w strukturze heraldycznej tzn. tarcza w krzyż prosty dzielona na cztery pola z wyobrażeniami dawnych motywów: gryfa w polu II, dzika w polu III oraz królewskiej korony w dwóch pozostałych polach. Taki herb, obowiązywał do 1966 roku kiedy to Uchwałą Nr IX/38/66 Miejskiej Rady Narodowej w Świdnicy z dnia 19 kwietnia 1966 roku wprowadzono nowy herb miasta. Złamał on tradycję historyczną herbu, gdyż przedstawiał jedynie czerwonego gryfa umieszczonego na polu srebrnym lub białym. Herb w tej postaci używany był aż do roku 1999. W tym roku uchwałą Rady Miasta powrócono do pierwotnego, historycznego herbu miasta.