Herzeleid

Z Wikipedii

Herzeleid
Album studyjny Rammstein
Wydany	29 września 1995
Gatunek	industrial metal
Długość	49:22
Wytwórnia	Motor Music
Producent	Jacob Hellner, Carl-Michael Herlöffson
Płyta po płycie
–	Herzeleid (1995)	Sehnsucht (1997)

Herzeleid (niem. ból serca) to pierwszy album studyjny Rammstein, wydany w roku 1995.

W czasie tworzenia albumu większość członków zespołu miała problemy z kobietami, dlatego nadali albumowi nazwę Ból serca.

Droga do powstania albumu była długa i wyboista: minął pewien czas, zanim zespół ostatecznie się uformował i ustalił, jaką muzykę chce grać. W 1994 roku ówczesna formacja zespołu (Richard, Till, Oliver i Christoph) wzięła udział w konkursie dla młodych zespołów, w którym nagrodą była sesja w profesjonalnym studiu. Członkowie nagrali swoje demo w domu Richarda, partie solowe Till nagrywał w nocy pod kołdrą, aby nie robić hałasu. Zespołowi udało się wygrać. Zanim doszło do nagrywania pierwszej płyty, do składu dołączyło jeszcze dwóch członków (Flake i Paul Landers), ustalono ostateczną nazwę zespołu.

Prace nad albumem rozpoczęły się w marcu 1995 roku. Początkowo zespół miał problemy ze znalezieniem producenta, ponieważ nikt nie chciał współpracować z nieznanym i początkującym zespołem. Ryzyka podjął się Jacob Hellner, który pracował wcześniej z zespołem Clawfinger. Rammstein udał się do Sztokholmu, aby rozpocząć nagrywanie. Na miejscu zrodziły się kolejne problemy: Hellner chciał współpracować tylko z Tillem, na co nie zgadzali się pozostali członkowie. Współpraca z Hellnerem została zerwana, a album dokończony został w Hamburgu. 25 sierpnia ukazał się pierwszy singel promujący album (Du riechst so gut), a sam krążek trafił na półki 24 września.

Po wydaniu albumu zespół zajął się promocją, występując jako support znanych zespołów, także w Polsce. W międzyczasie narodziły się pierwsze kontrowersje: sama nazwa, nawiązująca do katastrofy lotniczej w mieście Ramstein, była dość kontrowersyjna. Wiele brukowych dzienników uznało, że kwiat wykorzystany jako tło okładki albumu, ma oznaczać, że członkowie Rammstein uznają się za nadludzi, jednocześnie otwarcie propagując idee nazistowskie. Zespół odciął się od tych pomówień: To nonsens! To tylko zwykła fotografia! – powiedział Flake. Sporo kontrowersji wywołały także występy na żywo grupy, pełne efektów pirotechnicznych. Na początku były to raczej amatorskie zabawy z ogniem, jednak w miarę upływu czasu, członkowie zatrudnili specjalistów od pirotechniki, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i widzom.
Pomimo wszystkich kontrowersji, płyta spotkała się z umiarkowanym zainteresowaniem.

2 stycznia 1996 roku ukazał się drugi singel, zatytułowany Seemann. Podobnie jak płyta, nie wzbudził większych sensacji. Sytuacja zmieniła się, kiedy David Lynch wykorzystał utwory Heirate mich i Rammstein w Zagubionej autostradzie. Wielu właśnie Lynchowi przypisuje zwiększenie sukcesu Rammstein. Sprawa okazała się prosta: zespół szukał reżysera, który nakręciłby dla nich teledysk. Jeden z listów trafił do Lyncha, który dał zespołowi krótką odpowiedź: Wybaczcie, brak czasu, ale muzyka dobra. Jakiś czas później żona Lyncha napisała zespołowi, że Lynch słucha ich piosenek w czasie kręcenia filmu i zapytała, czy nie wyraziliby zgody na wykorzystanie dwóch ich utworów w filmie. Jak nietrudno się domyślić, zespół propozycję przyjął. Sami członkowie nie przypisują Lynchowi aż takiego znaczenia w ich rozgłosie; twierdzą, że był to raczej skutek dobrej promocji.

[edytuj] Spis utworów

1. Wollt ihr das Bett in Flammen sehen? (czy chcecie ujrzeć to łoże w płomieniach?)
2. Der Meister (mistrz)
3. Weißes Fleisch (białe mięso albo białe ciało)
4. Asche zu Asche (z popiołu w popiół)
5. Seemann (żeglarz)
6. Du riechst so gut (pachniesz tak wspaniale)
7. Das alte Leid (stare cierpienie)
8. Heirate mich (wyjdź za mnie)
9. Herzeleid (ból serca)
10. Laichzeit (tarło)
11. Rammstein