HMS Ramillies (1917)
Z Wikipedii
| HMS Ramillies | |
 |
|
| Historia |  |
|---|---|
| Położenie stępki | 12 listopada 1913 |
| Wodowanie | 12 czerwca 1916 |
| Oddanie do służby | 1 września 1917 |
| Status okrętu | złomowany 1949 |
| Stocznia | William Beardmore and Company |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa: 28 000 ton pełna 31 200 ton |
| Długość | 190 m |
| Szerokość | po zbudowaniu 27 metrów po dodaniu bąbli przeciwtorpedowych 31,1 m |
| Zanurzenie | 8,7 m |
| Napęd | 4 śruby, turbiny parowe Parsonsa 18 kotłów Yarrow 40 000 KM (30 MW) |
| Prędkość | 23 węzły |
| Załoga | 1000 |
| Uzbrojenie | 8 dział kal. 381 mm (w 4 wieżach dwudziałowych, 4xII) 14 dział kal. 152 mm (w kazamatach, 14xI) 2 działa 76 mm 4 działa 47 mm 4 wyrzutnie torped kal. 533 mm |
HMS Ramillies – brytyjski pancernik z okresu I i II wojny światowej. Był piątą jednostką typu Revenge. Okręt o numerze taktycznym 07, otrzymał imię "Ramillies" na cześć rozegranej w 1706 bitwy pod Ramillies.
[edytuj] Historia
Stępkę pod budowę HMS "Ramillies" położono 12 listopada 1913 w stoczni William Beardmore and Company. Wodowanie miało miejsce 12 czerwca 1916, wejście do służby 1 września 1917. Okres budowy okrętu w porównaniu do jednostek siostrzanych uległ przedłużeniu, z powodu zabudowania na nim zabezpieczeń chroniących przed atakiem torpedowym tzw. "bąbli przeciwtorpedowych". Osiągnięcie gotowości bojowej opóźniło się także z powodu niewielkich uszkodzeń, jakich okręt doznał podczas wodowania.
W maju 1917 wszedł w skład 1 Eskadry Liniowej. W 1920 w związku z napięciem między Wielką Brytanią a Turcją okręt ostrzelał tureckie pozycje na morzu Marmara. W 1924 wszedł w skład 2 Eskadry Liniowej Brytyjskiej Floty Atlantyku.
Po wybuchu II wojny światowej do 7 września operował w rejonie północnego Atlantyku w celu przechwytywania niemieckich jednostek. Pod koniec września eskortował konwój kierujący się do Aleksandrii. W listopadzie w ramach grupy okrętów "Force J" uczestniczył w akcji przeciwko niemieckiemu krążownikowi Admiral Graf Spee. Następnie do połowy 1940 ochraniał konwoje z Nowej Zelandii i Australii do Suezu.
Od czerwca 1940 operował w rejonie Morza Śródziemnego gdzie m.in. ochraniał konwoje udające się na Maltę. Podczas jednej z takich misji, w październiku odpierał nieudany atak włoskich kutrów torpedowych. 27 listopada wziął udział w bitwie koło przylądka Spartivento.
Następnie został przydzielony do Floty Atlantyku ochraniającej konwoje w rejonie północnego Atlantyku. W marcu 1942 okręt został przeniesiony w rejon oceanu Indyjskiego. 29 maja stacjonując w porcie Diego Suarez, został zaatakowany przez japońskie miniaturowe okręty podwodne. Trafiony dwiema torpedami doznał ciężkich uszkodzeń jednak nie zatonął. Po powrocie do Wielkiej Brytanii, gdzie został wyremontowany, powrócił do służby w czerwcu 1943. 6 czerwca 1944 wspierał lądowanie aliantów w Normandii.
Okręt został przeniesiony do rezerwy 31 stycznia 1945. W 1946 został sprzedany na złom, w 1949 złomowany.
