Hołd pruski (obraz Jana Matejki)

Z Wikipedii


Hołd pruski
Jan Matejko , 1880-1882
olej na płótnie
388 × 785 cm
Muzeum Narodowe w Krakowie

Hołd pruski to obraz Jana Matejki malowany w latach 1879-1882 w Krakowie.

Przedstawia hołd pruski złożony przez Albrechta Hohenzollerna dnia 10 kwietnia 1525 roku.

Hołd Pruski to obraz przedstawiający wielkość Polski, świetność jej kultury, sprawiedliwość jej królów.Matejko zaczął go malować w Wigilię 1879 po ukończeniu 7 października 1882 w czasie posiedzenia Sejmu Krajowego we Lwowie obraz został podarowany przez Matejkę krajowi dla zapoczątkowania zbiorów mającego się odrodzić zamku na Wawelu.Wystawiany był w Krakowie, Lwowie i Warszawie. Prezentowano go także w Berlinie, Rzymie, Paryżu, Wiedniu i Budapeszcie. Do Krakowa powrócił w 1885, ponieważ zamek wawelski zajmowało wojsko austriackie zdecydowano,ze malowidło bedzie tymczasowo eksponowane w Sukiennicach. Obecnie dzielo jest depozytem Zamku Królweskiego na Wawelu w Muzeum Narodowym w Krakowie eksponowane jest w krakowskich Sukiennicach w tzw. Sali hołdu pruskiego. Od 12 czerwca 2008 do momentu zakończenia prac remontowych w Sukiennicach obraz podziwiać można w salach zamku wawelskiego. Hołd pruski przeszedł kilka zabiegów konserwatorskich: po raz pierwszy poddano go konserwacji w 1915, następnie w 1938.Podczas II wojny światowej dzieło na krótko wywieziona do Zamościa gdzie uległo uszkodzeniu. W 1945 przechodził kolejną konserwację, a w 1974 raz jeszcze znalazł się w rekach konserwatorów przed wyjazdem na wystawę do Moskwy.Ostatnia konserwacja latach 2006-2008 przywróciła obrazowi jego dawny blask.

[edytuj] Postacie historyczne na obrazie

W centrum obrazu umieszczone są postacie Zygmunta Starego i klęczącego przed nim Albrechta Hohenzollerna. Zygmunt August przedstawiony został jako 5-letni chłopczyk ubrany w czerwoną sukienkę podtrzymywany przez Piotra Opalińskiego, ochmistrza dworu. Jako Opalińskiego sportretował Matejko profesora historii UJ Józefa Szujskiego. Matejko sportretował 31 postaci ówczesnego życia politycznego. Oto niektóre z nich:

W infule biskupiej biskup krakowski Piotr Tomicki
Trzymający miecz do góry mężczyzna to Hieronim Łaski, bratanek arcybiskupa Jana Łaskiego, dyplomata.
Księżna Anna, władczyni Mazowsza (zmarła w 1522, umieszczona na obrazie świadomie przez Matejkę, aby podkreślić łączność tej ziemi z Polską).
Janusz - ostatni książę mazowiecki linii Piastów. Zmarł dość niespodziewanie w 1526
Jadwiga Jagiellonka (1513-1573), córka Zygmunta I Starego i jego pierwszej żony Barbary Zápolya. Planowano jej małżeństwo z księciem Januszem. Śmierć księcia zniweczyła te plany.
Jako królowa Bona Sforza została sportretowana żona Matejki Teodora z Giebułtowskich Matejkowa.
Podniesioną w górę prawą rękę prezentuje Piotr Kmita marszałek wielki koronny i wojewoda krakowski.
Z królewskim jabłkiem w ręce stoi Krzysztof Szydłowiecki kanclerz wielki koronny, doradca króla w sprawach polityki zagranicznej.
Andrzej Tęczyński (trzyma chorągiew) – chorąży krakowski, późniejszy kasztelan krakowski.
Przecław Lanckoroński (na koniu) starosta chmielnicki.
Podkręcający wąsa starszy mężczyzna to książę Konstanty Ostrogski hetman wielki koronny.
Jan Amor Tarnowski (w hełmie) wojewoda krakowski, późniejszy hetman wielki koronny. Do tego portretu pozował profesor UJ, historyk literatury Stanisław Tarnowski, biograf Matejki.
Biorący monety z tacy mężczyzna to Andrzej Kościelecki marszałek nadworny, podskarbi, zarządzał żupami wielickimi, umiejętnie kierował finansami państwowymi.
Poniżej króla leży Stańczyk. Zmartwiona twarz wątpi, czy to aby na pewno zwycięstwo (Prusy były jednym z zaborców).

W lewym dolnym rogu obrazu z dokumentem opatrzonym królewską pieczęcią stoi Bartolommeo Berrecci - architekt i twórca renesansowego zamku królewskiego na Wawelu. Jego twarz to jeden z dwóch na obrazie autoportretów Jana Matejki. Drugi to twarz królewskiego błazna Stańczyka.

Ciekawostką jest, że Matejko namalował fragment Sukiennic już w stylu renesansowym, chociaż taką formę przybrały one dopiero w roku 1555 po pożarze, który strawił budowlę w jej dawnym, gotyckim stylu.