Hutong

Z Wikipedii

Hutong

Nazwa chińska
Hanyu Pinyin	hútong
Wade-Giles	hu-t'ung
Spolszczenia	-
Znaki trad.	衚衕
Znaki upr.	胡同

Hutong (wym. hu-tchung) - dzielnice tradycyjnych chińskich zabudowań, z wąskimi uliczkami, do których przylegają bramy wejściowe do siheyuan, czyli małych, wpólnych dziedzińców, wokół których ulokowane są parterowe zabudowania z nieotynkowanej cegły. Hutongi zazwyczaj nie posiadają sieci wodociągowej i centralnego ogrzewania, a mieszkańcy korzystają ze wspólnego wychodka na podwórzu. Pojedynczy Siheyuan w przeszłości zajmowała na ogół jedna rodzina, ale po 1949 władze zaczęły dokwaterowywać bogaczom "biedniaków" i standard życia gwałtownie się pogorszył. Hutongi to zabudowa charakterystyczna dla północy kraju, w tym - Pekinu.

W starych Chinach istniała ścisła definicja szerokości ulicy lub alei. Hutongi bardzo często nie przekraczają więc szerokości 9 metrów i do dzisiaj pozostają najwęższymi drogami w Pekinie. Niejednokrotnie alejki pozostają nie szersze niż 3 do 4 metrów, a czasem są tak wąskie, że mogą się nimi poruszać jedynie pojazdy jednośladowe.

Hutongi są wyburzane w procesie zastępowania starych dzielnic nowoczesną architekturą (budynki mieszkalne, centra handlowe i biurowe, fabryki), zapoczątkowanym przez Mao Tse-tunga. Zjawisko to nasiliło się również na początku XXI wieku, gdy kraj przygotowywał się do organizacji igrzysk olimpijskich oraz światowej wystawy EXPO. Na ścianach wielu budynków pojawiały się wówczas charakterystyczne symbole, oznaczające do wyburzenia. Dla mieszkańców wiązały się one z przymusową eksmisją, dawniej wprost na bruk, później związaną z wypłatą niewielkiego odszkodowania. Następnie całe dzielnice znikały pod kołami buldożerów, dając miejsce dla nowych autostrad, dróg i drapaczy chmur.

W ten sposób historyczne miejsca zostały zniszczone i zginęły bezpowrotnie. W 1949 r. w Pekinie było 7000 hutongów, pod koniec lat 80. XX wieku 3600, a na początku XXI wieku pozostało jedynie około 2000 zespołów starych domostw.