Ignacy Adamczewski
Z Wikipedii
Ignacy Adamczewski (ur. 25 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 23 czerwca 2000 w Gdańsku), polski fizyk, profesor.
Maturę otrzymał w warszawskim gimnazjum im. E.A. Rontalera w 1926 r. W 1931 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1932 był stypendystą Funduszu Kultury Narodowej. W 1936 r. uzyskał doktorat za pracę "Ruchliwość i rekombinacja jonów w zjonizowanych ciekłych dielektrykach w zależności od lepkości cieczy". Doktoryzował się tamże w r. 1936, jako asystent i współpracownik prof. Czesława Białobrzeskiego. Tematem pracy doktorskiej, była "Ruchliwość i rekombinacja jonów w ciekłych dielektrykach w zależności od lepkości cieczy". Tematykę tą kontynuował i rozwijał przez całe życie i w niej odniósł największe sukcesy, stając się jednym z jej głównych przedstawicieli w świecie i tworząc własną szkołę naukową. Po wybuchu wojny jako oficer rezerwy wziął udział kampanii wrześniowej, potem w trudnych warunkach kontynuował badania wraz z prof. Białobrzeskim. W 1940 r. został aresztowany za działalność konspiracyjną i dostał się na krótko do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Pod koniec wojny prowadził tajne wykłady z fizyki medycznej i opracował skrócony podręcznik z tej dziedziny, wydany tajnie jako skrypt i wznowiony po wojnie przy pomocy Szwedów. W 1944 r. po upadku powstania warszawskiego wraz z żoną i czteroletnim synem opuścił zrujnowaną Warszawę i zamieszkał na wsi pod Łowiczem.
Na początku 1945 roku został zastępcą profesora w organizującym się właśnie Uniwersytecie Łódzkim. W końcu lipca 1945 r. przyjechał do Gdańska w celu pozyskania dla pracowni studenckich w Łodzi przyrządów pozostałych po przedwojennej Politechnice. Zorientowawszy się, że w uczelni brakuje fizyka zdecydował się na przeniesienie do Gdańska, co nastąpiło ostatecznie w sierpniu.
Sytuacja jaką tutaj zastał była trudna. Mając do dyspozycji zaledwie paru pomocników musiał uporządkować pomieszczenia, pozbierać resztki aparatury i przygotować zajęcia. 21 września otrzymał oficjalną nominację na kierownika Katedry Fizyki, która później – wbrew chronologii oznaczona została numerem II. 22 października 1945 wygłosił pierwszy wykład, rozpoczynając w ten sposób regularne zajęcia dla studentów.
II Katedrą Fizyki Politechniki Gdańskiej prof. Adamczewski kierował do 1969 roku. Do roku 1969 był także kierownikiem Katedry Fizyki przy Akademii Medycznej. W 1962 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był to okres intensywnej pracy naukowej. Do roku 1969 opublikował 115 prac, głównie z dziedziny ciekłych dielektryków, a 15 osób uzyskało doktoraty. Za granicą utarło się określenie "gdańska szkoła ciekłych dielektryków". Podsumowaniem osiągnięć stała się monografia Ignacego Adamczewskiego "Jonizacja i przewodnictwo ciekłych dielektryków", wydana w 1965 r. przez PWN i przetłumaczona na język angielski, francuski i rosyjski. Drugą ważną domeną badań była fizyka jądrowa, a zwłaszcza detekcja i dozymetria promieniowania. Pionierski charakter w skali krajowej miała wydana w 1959 r. monografia Adamczewskiego "Ochrona zdrowia przed promieniowaniem jonizującym".
Profesor Adamczewski jest autorem podręczników fizyki klasycznej i współczesnej, z których korzystali studenci kierunków technicznych, oraz fizyki medycznej i biofizyki dla studentów kierunków medycznych.
