Ignacy Fonberg
Z Wikipedii
Ignacy Fonberg (ur. 1 lutego 1801 w Bielsku Podlaskim, zm. 23 października 1891 w Kijowie) - polski chemik i doktor nauk medycznych.
Studia odbył na Uniwersytecie Wileńskim. W roku 1822 zastąpił na uczelni Jędrzeja Śniadeckiego, rozpoczynając pracę naukowa i pedagogiczną. W roku 1826 otrzymał nominację na adiunkta, trzy lata później na profesora nadzwyczajnego. Po zlikwidowaniu Uniwersytetu Wileńskiego, został profesorem Akademii Medyczno - Chirurgicznej.
W 1842 roku został przeniesiony wraz z innymi kolegami na wydział lekarski do Kijowa na tamtejszy Uniwersytet. Stał się sławny dzięki organizowaniu otwartych wykładów publicznych, na których popularyzował nauki przyrodnicze, kursy dla lekarzy, farmaceutów i biologów.
W roku 1854 otrzymał najwyższy stopień naukowy - profesora zwyczajnego.
Dzięki zdobytej wiedzy z dziedziny chemii starał się ją wykorzystać w procesach technologicznych i produkcyjnych. Główne prace naukowe: "Wykład teorii gorzenia" (1821), "Słownik wyrazów chemicznych" (1825), "Chemia z zastosowaniem do sztuki i rzemiosł" (wyd. 1827-1829, 3 tomy), "Wykład nomenklatury Berzeliusza" (1828), "Wiadomość o cholerze i o sposobach oczyszczania powietrza w czasie panującej zarazy" (1830).
