Ignaz Bösendorfer
Z Wikipedii
[edytuj] Fabryka fortepianów i pianin Bösendorfer
25 lipca 1828 r. Ignaz Bösendorfer otrzymał licencję handlową, dzięki której nabył prawo do zamieszkania w Wiedniu, płacenia podatków i produkcji fortepianów. Był synem stolarza, sztukę budowy instrumentów muzycznych opanował podczas pracy u wiedeńskiego twórcy organów i fortepianów Josefa Brodmana. Od samego początku wykonywał instrumenty wysokiej jakości, dlatego w niedługim czasie uzyskały one wysoką renomę. Po 11 latach od otwarcia firmy Cesarz Austrii przyznał Bösendorferowi pierwsze w historii miano „twórcy fortepianów na dwory cesarskie i królewskie”. Instrument tamtej marki stał się sławny w jedną noc, a wszystko dzięki temu, że „przetrwał” grę młodego Franciszka Liszta. Do tego czasu Liszt dzięki swojemu niespożytemu temperamentowi i technice gry, był w stanie zniszczyć każdy instrument. Poddał on pewnego wieczoru swoistemu napiętemu testowi fortepian Bösendorfera, wprawiając w zachwyt zebraną na koncercie publiczność. Pozostał on od tego wieczoru prawdziwym, wieloletnim przyjacielem Bösendorfera oraz wielbicielem jego instrumentów. W latach 1839 - 1845 fortepiany Bösendorfera zdobyły złote medale i pierwsze miejsca na wystawie technicznej w Wiedniu, po tym fakcie doceniono je w całej Europie.
Sprzedaż rosła z roku na rok, a założyciel firmy chciał rozbudować jej zaplecze. Plany pokrzyżowała jego nagła śmierć w 1859 r. Wytwórnie obejmuje syn Ludwig, który zdołał nauczyć się już zawiłości działania firmy od ojca, sam był też utalentowanym muzykiem, którego natura obdarzyła wyjątkowym słuchem.
Na wystawie w Paryżu w 1867 r. estetyka i swoiste piękno wykonania fortepianów Bösendorfer spowodowało, iż cesarzowa Elżbieta, będąca właścicielką instrumentu w stylu „Rinstrasse”, stworzonego specjalnie dla niej, zdecydowała się na sprezentowanie władczyni Francji Eugenie instrumentu Bösendorfera. Ludwig zostaje wkrótce jednym z najważniejszych patronów wiedeńskiej sceny muzycznej. W gronie jego przyjaciół znajduje się Franciszek Liszt, Johann Strauss i Artur Rubinstein, którzy posiadali jego instrumenty. Produkcja rozwija się, dotychczasowy zakład staje się zbyt mały i fabrykę przeniesiono w inną dzielnice Wiednia, w której znajduje się do dnia dzisiejszego. Główne biura i salon pokazowy, przeniesione zostały do centrum miasta. 19 listopada 1872 otwarto salę koncertową, która stała się centrum kultury miasta. Cesarz zamówił na swój dwór, a także dla cesarzowej Elżbiety fortepiany Bösendorfera, obdarował też nimi francuską cesarzową Eugenie, cesarza Japonii, cara Rosji. Wiele innych wpływowych osobowości również zamawia fortepiany tej firmy. Ludwig podpisał kontrakty z Teofilem von Hansenem, Hansem Makarze i Jozefem Hoffmanem, którzy projektują dla niego specjalne modele instrumentów.
W roku 1889, wiedeńskie Stowarzyszenie Miłośników Muzyki przenosi się do nowej siedziby. By uczcić tę okazję, Ludwig Bösendorfer sprezentował mu czternaście nowych fortepianów. W roku 1889 ustanawia również tradycję honorowania najlepszego ucznia konserwatorium darowanym fortepianem. Tradycja ta utrzymywana jest co po dziś dzień w formie konkursu pianistycznego Bösendorfer na Wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Pięknych. Wiedeńskimi instrumentami zachwycali się Anton Webern, Alban Berg oraz Gustav Mahler. Ludwig Bösendorfer nie miał potomka, który mógłby objąć po nim schedę; jego następcą został Carl Hutterstrasser, który przejął zarządzanie firmą w 1909 r. Tuż przed I wojną światową, w latach 1913 - 1914 produkcja osiągnęła najwyższe notowania – fabrykę opuściły 434 instrumenty.
Radość z sukcesów w interesach przyćmiona została przez zarządzenie władz miasta nakazujące opróżnienie sali koncertowej. Obiekt ten owiany już międzynarodową sławą, po raz ostatni otwarto 02.05.1913 r. Podczas I wojny światowej produkcja spadła do 136 instrumentów rocznie. Ludwig Bösendorfer umarł w roku 1919 r. Trzy lata później podpisany został kontrakt z londyńską firmą Wigmore Hall sprzedającą fortepiany. W roku 1927 fortepian Bösendorfer zdobył Grand Prix wystawy w Genewie. Załamanie gospodarki na początku lat 30. szczególnie dotknęło firmę. W roku 1931 wytwórnia zmieniła status na spółkę, gdy synowie Carla, Alexander i Wolfgang Hutterstrasser zostali partnerami.
W 1936 r. fabryka wygrała konkurs na dostawcę fortepianów do angielskiej firmy medialnej BBC. W czasie II wojny światowej produkcja przebiegała nadal, lecz na mniejszą skalę. Skład drewna został zbombardowany i spalił się w 1944 r., a podczas ostatecznej walki o wyzwolenie Wiednia w fabryce wybuchnął granat. Do tego czasu działania wojenne spowodowały obniżenie produkcji do zaledwie 31 instrumentów rocznie. Składy drewna były okradane, a skradzione drewno palone. Pomieszczenia wystawowe służyły żołnierzom jako miejsca kwaterunkowe. W latach 1946 - 1947 do fabryki powróciło kilku ocalałych fachowców i rozpoczęło produkcję od nowa. Sytuacja powoli stabilizowała się, w roku 1953 firma obchodziła 125-lecie istnienia. W 1966 r. została przejęta przez firmę Kimball. Siedem lat później powstał trzydziestotysięczny fortepian, był to model cesarski który przekazano do Japonii. Bösendorfer odnosił sukcesy także na platformie międzynarodowych koncertów: na cztery międzynarodowe konkursy pianistyczne, wszystkie pierwsze nagrody przypadły uczestnikom grającym na wiedeńskich fortepianach firmy Bösendorfer. W 1978 roku fabryka świętowała 150 – lecie istnienia, w listopadzie 1983 r. nastąpiło otwarcie nowej sali koncertowej Bösendorfera w budynku fabryki. W latach 90. XX w. fabryka budowała pojedyncze lub limitowane egzemplarze. 7 stycznia 2002 r. podpisano kontrakt na sprzedaż firmy L. Bösendorfer Klavierfabrik austriackiemu przedsiębiorstwu BAWAG-P.S.K. Group. Bösendorfer Klavierfabrik ma zamiar kontynuować pozytywne trendy ostatnich lat oraz zwiększać produkcję.
