Indygirka

Z Wikipedii

Indygirka (ros. Индиги́рка, Indigirka) – rzeka w Republice Sacha (Jakucja) w Federacji Rosyjskiej. Ma 1,726 km długości i dorzecze o powierzchni ponad 360,000 km². Uchodzi do Morza Wschodniosyberyjskiego. Średni roczny przepływ u ujścia 1810 m³/s (min. 3 m³/s; max. 11500 m³/s).

Powstaje z połączenia rzek Taryn-Juriach i Chastach; płynie w kierunku północnym przez Wyżynę Ojmiakońską, przełamuje się przez Góry Czerskiego i Góry Momskie tworząc liczne progi, bieg dolny poprzez Nizinę Abyjską i Nizinę Jańsko-Indygirską.

Główne dopływy: Nera, Moma, Badiaricha (prawe); Elgi, Selenniach, Ujandina, Ałłaicha, Biorioloch (lewe).

Większe miasta położone nad rzeką: Ojmiakon, Ust-Nera, Czokurdach.

Rzeka zamarza w październiku i pozostaje pod lodem do maja-czerwca.

W Indygirce żyje wiele gatunków ryb, charakterystycznych dla wschodniej Syberii, jak riapuszka, czyr, muksun, biały łosoś (tu znany jako nelma), omul, syg i inne. W dorzeczu Indygirki odkryto bogate złoża złota.

[edytuj] Historia

W latach 1892-1894 Eduard Baron von Toll prowadził w dorzeczu Indygirki (jak kilku innych rzek Syberii) intensywne badania geologiczne na zlecenie Petersburskiej Akademii Nauk. W ciągu 367 dni trwania ekspedycji przebyto 2500 km, prowadząc przez cały czas pomiary geodezyjne.

W latach 1950. odkryto tu znaczne złoża złota, które eksploatowano przy wykorzystaniu niewolniczej pracy więźniów GUŁAG-u.

[edytuj] Bibliografia

• William Barr, Baron Eduard Von Toll's Last Expedition. W: "Arctic", wrzesień 1980.