Instytut Maxa Plancka Molekularnej Biologii Komórki i Genetyki
Z Wikipedii
Instytut Maxa Plancka Molekularnej Biologii Komórki i Genetyki (ang. Max Planck Institute for Molecular Cell Biology and Genetics, niem. Max-Planck-Institut für molekulare Zellbiologie und Genetik) (MPI-CBG) - instytut naukowo-badawczy w dziedzinie biologii molekularnej, biochemii, genetyki oraz biologii komórki oraz rozwoju należący do Towarzystwa Maxa Plancka, zlokalizowany w Dreźnie, w Niemczech.
MPI-CBG został założony w 1998. Budowa budynku instytutu w Dreźnie, rozpoczęła się na początku 1999 zakończona w 2000. Instytucja stała się w pełni funkcjonalna w lutym 2001, a 27 marca 2002 miało miejsce oficjalne otwarcie, dokonane przez prezesa Towarzystwa Maxa Plancka Huberta Markla, premiera Saksonii Kurta Biedenkopfa i kanclerza Republiki Niemieckiej Gerharda Schrödera.
Obecnie w instytucie działa ponad 25 grup badawczych, wspieranych przez kilkanaście różnych serwisów instytutowych (między innymi placówka oczyszczania białek, sekwencjonowania DNA, mikroskopii świetlnej i elektronowej, spektrometrii masowej, przeciwciał, myszarium, akwaria, bioinformatyki, biblioteka, kantyna).
Spis treści |
[edytuj] Budynek
Budynek od podstaw był projektowany jako nowoczesna placówka naukowa z pełnym zapleczem. Autorami projektu są dwaj fińscy architekci Mikko Heikkinen i Markku Komonen. Zamierzeniem architektów było stworzenie budynku maksymalnie funkcjonalnego przy dość skromnej i surowej formie.
Budynek jest czteropiętrowy, o łącznej powierzchni użytkowej powyżej 24000m² (z czego laboratoria ok. 20500m²). Pomalowany jest w charakterystyczne kolory, mające podkreślać jego nowoczesność. Obok budynku głównego mieszczą się też magazyny, dwa niewielkie akademiki (ponad 900m²) oraz parking. Sam budynek jest zorganizowany w sposób symetryczny. Główne wejście umieszczone jest centralnie i wyposażone jest w finezyjne zadaszenie w formie żagla. Laboratoria badawcze mieszczą się w obu skrzydłach (północnym i południowym), pomiędzy którymi znajdują się łączniki oraz sale seminaryjne. Ten wzór powtórzony jest generalnie na wszystkich pietrach poza parterem, którego większą część zajmuje przestronne atrium, kantyna i pomieszczenia administracyjne, biblioteka oraz duża sala wykładowa. W centrum atrium znajdują się (prócz szybów wind) charakterystyczne kręcone schody, swoją formą nawiązujące do podwójnej helisy DNA. Ścianę atrium zdobi wieloczęściowy obraz symbolizujący jedność świata biologicznego, a przedstawiający artstyczną wizję porostu. Obraz ten i kilka podobnych, abstrakcyjno-symbolicznych umieszczonych na piętrach, to jedyne ozdoby wnętrza. Budynek na potrzeby badań naukowych wyposażony jest we wszystkie media, ciąg próżniowy, sieć z wodą dejonizowaną, wewnętrzną sieć komputerową oraz dostępu do Internetu (także bezprzewodową). Koszt budowy wyniósł w sumie około 55 milionów euro.
Budynek instytutu został zaprezentowany jako wzorowa placówka badawcza w czasopismach Nature [1] [2], The Scientist oraz Architectural Records [3].
[edytuj] Badania
Badania prowadzone są w zakresie ogólno pojętej biologii molekularnej, biologii komórki oraz biologii rozwoju, ale także w dziedzinie biofizyki. Głównymi organizmami modelowymi są zwierzęta oraz mikroorganizmy.
Głównymi zagadnieniami badanymi w instytucie są motory molekularne, rozwój neuronów, podział komórki, rafty lipidowe, endocytoza, embriogeneza, regeneracja i inne.
[edytuj] Organizacja
Instytut jest zarządzany przez pięciu dyrektorów-kierowników grup, obieranych na określone kadencje. Na czele ponad 25 grup badawczych stoją ich kierownicy, podobnie zarządzane są serwisy instytutowe. Aspektami nienaukowymi zajmuje się bardzo ograniczony pion administracyjny. W instytucie pracuje około 450 osób. Ponad połowa naukowców pochodzi spoza Niemiec (z więcej niż 30 krajów). W instytucie kształci się też około 90 studentów studiów doktoranckich, rekrutowanych z całego świata poprzez specjalny program. Oprócz tego w instytucie pracuje ponad 50 uczestników stypendiów post-doktoranckich oraz kilkunastu studentów studiów magisterskich. Horyzontalny sposób organizacji podjednostek sprzyja wzajemnej komunikacji oraz upraszcza administrację.
[edytuj] Sieć naukowa - BIOPOLIS [4]
MPI-CBG jest położony w bliskim sąsiedztwie innych placówek naukowych: Uniwersytetu Technicznego, Uniklinik C.G. Carusa, Medical Theoretical Centre (MTZ), Biotechnological Centre (BIOZ), Max-Planck Institute for Complex Systems. Placówki te dzielą ze sobą zainteresowania badawcze, część infrastruktury oraz wyposażenia. Ta sieć zależności, podtrzymywana dodatkowo przez wspólny międzynarodowy program doktorancki, określana jest mianem BIOPOLIS.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Kendall Powell Inspiration from architecture: Building a better scientific rapport Nature 424, 858-859 (14 August 2003)
- ↑ Laura Bonetta Lab architectureDo you want to work here? Nature 424, 718 - 720 (14 Aug 2003)
- ↑ MPI-CBG w Architectural Records
- ↑ Helen Gavaghan Biopolis on the Elbe Dresden Nature 413, 4-5 (20 September 2001)
