Gerhard Schröder

Z Wikipedii

Gerhard Fritz Kurt Schröder
Data urodzenia	7 kwietnia 1944
Kanclerz Niemiec
Okres urzędowania	od 27 października 1998 do 22 listopada 2005
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Helmut Kohl
Następca	Angela Merkel

Gerhard Fritz Kurt Schröder ^* [ˌgeːɐhaːɐt fʁɪts kʊɐt ˈʃʁøːdɐ] (ur. 7 kwietnia 1944 w Mossenberg-Wöhren, obecnie część miasta Blomberg, okręg Lippe) – niemiecki polityk, w latach 1990-1998 premier Dolnej Saksonii, w latach 1998-2005 kanclerz Republiki Federalnej Niemiec. Członek Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), w latach 1999-2004 przewodniczący tej partii.

Spis treści 1 Kariera polityczna 2 Działalność polityczna 2.1 Polityka zagraniczna 2.2 Polityka wewnętrzna 2.3 Styl polityki 3 Życie prywatne 4 Kontrowersje 4.1 Gazprom 4.2 Wolność prasy 5 Zobacz też

[edytuj] Kariera polityczna

Schröder zapisał się do Partii Socjaldemokratycznej w 1963 roku. W roku 1978 został przewodniczącym federalnym niemieckich Młodych Socjalistów, młodzieżówki SPD. W roku 1980 został wybrany na deputowanego do Bundestagu. Jako młody parlamentarzysta prowokacyjnie ubierał sweter zamiast garnituru. Wkrótce potem został przewodniczącym SPD w Hanowerze. W roku 1986 został wybrany do lokalnego parlamentu Dolnej Saksonii, jako przywódca frakcji SPD. Znalazł się także we władzach federalnych partii.

27 października 1998 został kanclerzem RFN. 22 września 2002 rządząca koalicja Socjaldemokratycznej Partii Niemiec – Zieloni wygrała kolejne wybory i tym samym Schröder rozpoczął swoją drugą kadencję.

Po rezygnacji Oskara Lafontaine'a z funkcji przewodniczącego SPD w marcu 1999, Schrödera wybrano także na to stanowisko, z którego zrezygnował w lutym 2004, by skoncentrować się na pracy kanclerza w celu wprowadzenia reform gospodarczych. Na stanowisku przewodniczącego SPD zastąpił go Franz Müntefering.

[edytuj] Działalność polityczna

[edytuj] Polityka zagraniczna

Rząd kanclerza Schrödera był pierwszym po 1945 roku rządem, który wysłał armię niemiecką poza terytorium NATO. Oddziały Bundeswehry pełnią misję w Kosowie i Afganistanie.

Po ataku terrorystów na World Trade Center i Pentagon, zadeklarował pełną solidarność ze Stanami Zjednoczonymi.

Razem z prezydentem Francji Jacquesem Chirakiem, Schröder sprzeciwił się Wojnie w Iraku w 2003 roku i odmówił wsparcia wojskowego tej operacji. Sprzeciw ten wywołał ochłodzenie w stosunkach między USA i Niemcami i nadszarpnął reputację Niemiec jako najważniejszego i najbliższego sojusznika USA, za to zncznie zwiększyła się rola Niemiec w Europie. Należy dodać, że sprzeciw wobec wojny w Iraku wyrażała zdecydowana większość niemieckiego społeczeństwa.

[edytuj] Polityka wewnętrzna

Rząd koalicji SPD – Zieloni wprowadził m.in. wsparcie finansowe dla energetyki opartej o źródła odnawialne, zliberalizował prawa dla związków homoseksualnych i sprzeciwił się wprowadzeniu przez kraje federalne opłat za studia.

Obecnie Schröder kojarzony jest z programem Agenda 2010, który obejmuje cięcia w sferze bezpieczeństwa socjalnego (opieka zdrowotna, zasiłki dla bezrobotnych, system emerytalny), obniżkę podatków i zmniejszenie regulacji prawa pracy. Po wyborach w 2002 roku SPD zaczęła tracić poparcie. Agenda 2010, która zaczęła się jako program trzeciej drogi (wspólny projekt z Tonym Blairem i Billem Clintonem) stała się w oczach społeczeństwa procesem likwidacji państwa opiekuńczego.

[edytuj] Styl polityki

W pierwszych latach sprawowania rządów, Schröder był określany jako Medienkanzler (niem. kanclerz mediów. Po wielu zmianach w swoim rządzie, narastający opór zdominowanego przez CDU Bundesratu oraz spadek popularności zmieniły styl Schrödera na oparty na sile władzy urzędu kanclerskiego.

1 lipca 2005 roku, na jego prośbę, w wyniku spadającego poparcia dla jego rządów i SDP, Bundestag nie udzielił mu wotum zaufania. Efektem tego było skrócenie kadencji parlamentu. Kampania wyborcza przebiegała pod znakiem ofensywy SPD i Schrödera, co przyniosło znaczący wzrost notowań SPD i o mało nie zakończyło się zwycięstwem partii w wyborach. W rządzie nowej Wielkiej Koalicji CDU/CSU – SPD Schröder nie zdecydował się wziąć udziału, chociaż jego współpracownicy (m.in. Frank Walter Steinmeier) otrzymali ważne teki ministerialne.

[edytuj] Życie prywatne

Gerhard Schröder urodził się w Mossenbergu w powiecie Lippe – Detmold (obecnie Nadrenia Północna-Westfalia. Jego ojciec, Fritz Schröder, zginął jako żołnierz na froncie wschodnim w Ceany Mare (375 km na północ od Bukaresztu) w Rumunii w czasie II wojny światowej, kilka tygodni po narodzinach Gerharda. Kanclerz poznał miejsce śmierci ojca dopiero w 2001, odwiedził Ceanu Mare 12 sierpnia 2004. Jego matka Erika pracowała w gospodarstwie rolnym, by wyżywić rodzinę – siebie i dwóch synów. Później wyszła ponownie za mąż (za Paula Vosselera) i pracowała jako sprzątaczka. Po przeprowadzce do Bexten, do wyżywienia było teraz już pięcioro dzieci.

Schröder pracował jako kancelista w Getyndze, równocześnie ucząc się wieczorowo w szkole średniej. Zdał maturę w 1966 roku w Westfalen – Kolleg w Bielefeld. W latach 1966-1971 studiował prawo na Uniwersytecie w Getyndze, od 1972 był asystentem na tej uczelni. Od 1976 do 1990 pracował jako prawnik.

Po ustąpieniu ze stanowiska kanclerza otrzymał od Gazpromu stanowisko przewodniczącego Rady Dyrektorów rosyjsko-niemieckiego konsorcjum North European Gas Pipeline Company (NEGPC), budującego Gazociąg Północny.

Schröder miał dotychczas cztery żony:

• Eva Schubach – ślub 1968, rozwód 1972
• Anne Taschenmacher – ślub 1972, rozwód 1984
• Hiltrud Hampel – ślub 1984, rozwód 1997
• Doris Köpf – ślub 1997

Doris Köpf-Schröder ma córkę Klarę (ur. 1991) z poprzedniego małżeństwa z dziennikarzem telewizyjnym, która mieszka razem z nimi. W lipcu 2004 adoptowali dziecko z Sankt Petersburga w Rosji – Viktorię, urodzoną w 2001. W 2006 adoptowali kolejne dziecko, pochodzące również z tego miasta.

Schröder jest protestantem. Podczas składania przysięgi kanclerskiej w 1998 nie wypowiedział opcjonalnej formuły So wahr mir Gott helfe (niem. Tak mi dopomóż Bóg).

Odznaczony m.in. polskim Orderem Orła Białego (2002).

Jest członkiem honorowym klubu Borussia Dortmund.

[edytuj] Kontrowersje

[edytuj] Gazprom

W ostatnich tygodniach urzędowania Schröder podpisał z Rosją umowę o budowie Gazociągu Północnoeuropejskiego pod dnem Bałtyku, omijającego Polskę, Ukrainę i kraje bałtyckie. Wkrótce po opuszczeniu urzędu były kanclerz objął stanowisko w radzie nadzorczej kontrolowanego przez Rosjan konsorcjum gazociągu. Podniosło to kwestię konfliktu interesów. Niemieckie partie opozycyjne, jak również rządy krajów omijanych przez gazociąg, wyraziły swoje zaniepokojenie tym przedsięwzięciem (BBC news). Międzynarodowe implikacje nowej posady byłego kanclerza były również przedmiotem analiz w prasie światowej. [1]

[edytuj] Wolność prasy

W kwietniu 2002 roku kanclerz pozwał do sądu agencję prasową DDP za przekazanie opinii konsultantki PR Sabine Schwind, że byłby on bardziej wiarygodny gdyby nie farbował włosów.[2] Wkrótce potem zapadł wyrok zakazujący prasie jakichkolwiek aluzji na temat rzekomego farbowania włosów przez kanclerza. Spór ten był jednak z całą powagą traktowany przez niemieckich polityków w kontekście zbliżającej się kampanii wyborczej, w tym przez rzecznika kanclerza, który powiedział: To nie frywolna akcja dotycząca farbowania – lub nie – jego włosów, to poważna kwestia wiarygodności jego słów. Przedstawiciele DDP uznali wyrok za niezgodny z zasadą wolności prasy.

[edytuj] Zobacz też

• Pierwszy rząd Gerharda Schrödera
• Drugi rząd Gerharda Schrödera