Instytut Rybactwa Śródlądowego

Z Wikipedii

Instytut Rybactwa Śródlądowego im. Stanisław Sakowicza - jednostka badawcza-rozwojowa (JBR) w siedzibą w Olsztynie.

Instytut Rybactwa Śródlądowego powstał 1 stycznia 1951 roku. Imię swego założyciela profesora Stanisława Sakowicza przyjął w 1987 roku.

Instytutem kierowali kolejno: S. Korwin-Sakowicz (1951-1967), B. Dąbrowski (1967-1977), J. A. Szczerbowski (1977-2000), a obecnie B. Zdanowski.

Instytut jest jednostką badawczo-rozwojową podlegającą Ministerstwu Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Statutowym zadaniem Instytutu jest działalność badawcza i upowszechnianie wyników badań w dziedzinie rybactwa śródlądowego. Zadania te realizowane są przez:

prowadzenie badań teoretycznych i prac naukowych o charakterze stosowanym,
kształcenie i doskonalenie kadr naukowych i zawodowych,
prowadzenie prac studialnych i sporządzanie ekspertyz i opinii,
upowszechnianie wyników badań m.in. przez działalność informacyjną, wydawniczą oraz konsultacyjno-szkoleniową,
współpracę naukową z organizacjami krajowymi i zagranicznymi,
współdziałanie z jednostkami administracyjnymi i gospodarczymi.

Instytut prowadzi działalność usługową w zakresie:

opiniuje operaty rybackie, wnioski kredytowe oraz wnioski dotyczace pozwoleń wodno-prawnych,
sporządza ekspertyzy i opinie dot. śródlądowej gospodarki rybackiej i wyceny szkód rybackich,
prowadzi poradnictwo projektowe dotyczące rybackich obiektów hodowlanych,
produkuje i rozprowadza materiał selekcyjny i obsadowy wybranych gatunków ryb,
prowadzi zabiegi diagnostyczne i lecznicze w zakresie chorób ryb,
prowadzi działalność informacyjną i wydawniczą (czasopisma naukowe, popularnonaukowe, broszury, książki, foldery itp.).

W Instytucie funkcjonuje 15 jednostek organizacyjnych: zakładów, pracowni i działów, prowadzących prace naukowo-badawcze i usługowe w zakresie: przyrodniczych podstaw optymalizacji metod chowu i hodowli ryb i raków,ochrony zdrowia ryb, techniki rybackiej, ekonomiki rybactwa, doświadczalnictwa rybackiego, upowszechnianie postępu rybackiego.

Jednostki badawcze zlokalizowane są w Olsztynie, Żabieńcu k. Warszawy, Giżycku, Gdańsku i Rutkach k. Gdańska. Zakłady doświadczalne znajdują się w Żabieńcu i Zatorze koło Krakowa.

Rada Naukowa Instytutu posiada prawo nadawania stopnia doktora i doktora habilitowanego.

Skład Rady naukowej w kadencji 2003 - 2007:

Prof. dr hab. Ryszard Bartel
Prof. dr Edmund Bryliński
Prof. dr hab. Piotr Epler - przewodniczący, AR Kraków
Prof. dr hab. Krzysztof Formicki - AR Szczecin
Prof. dr hab. Krzysztof Goryczko
Prof. dr hab. Ewa Kamler
Prof. dr hab. Ryszard Kolman
Prof. dr hab. Konstanty Lossow - UWM Olsztyn
Prof. dr hab. Antoni Przybył - AR Poznań
Prof. dr hab. Andrzej K. Siwicki
Prof. dr hab. Halina Wilkońska
Prof. dr hab. Ryszard Wojda - SGGW Warszawa
Doc. dr hab. Witold Białokoz
Doc. dr hab. Andrzej Hutorowicz
Doc. dr hab. Tadeusz Krzywosz
Doc. dr hab. Wiesław Wiśniewolski
Doc. dr hab. Arkadiusz Wołos
Doc. dr hab. Zdzisław Zakęś
Doc. dr hab. Piotr Dębowski
Dr Łucjan Chybowski
Dr Stefan Dobosz
Dr Krzysztof Kazuń
Dr Stanisław Robak
Dr Mirosław Szczepkowski
Dr Jacek Wolnicki

Wyniki badań i upowszechniania wiedzy do 1990 r. wydawane były w opracowaniach naukowych i popularnonaukowe, głównie w „Rocznikach Nauk Rolniczych” ser. H „Rybactwo” (Wydawnictwo PAN-PWN) oraz „Gospodarce Rybnej” (Wyd. PWRiL). Później w naukowym periodyku „Archiwum Rybactwa Polskiego” oraz popularnonaukowym dwumiesięczniku „Komunikaty Rybackie” wydawanych przez IRS. W Instytucie wydawane są również broszury rybackie oraz poradniki i podręczniki dotyczące rybactwa.

W okresie 1951-1996 pracownicy Instytutu opublikowali drukiem około 3 tys. rozpraw naukowych, artykułów popularnonaukowych i doniesień. Zbliżoną liczbę stanowią opracowania nie publikowane -ekspertyzy, opinie i operaty, wykorzystywane głównie przez praktykę rybacką.

Biblioteka Główna Instytutu dysponuje ponad 14 tys. książek i 750 tytułami czasopism polskich i obcych.

Dotychczasowa działalność Instytutu zaowocowała licznymi osiągnięciami, m.in.:

efektywne technologie produkcji materiału zarybieniowego licznych gatunków ryb,
opracowanie metod chowu ryb jesiotrowatych w skali gospodarczej,
wprowadzenie do praktyki gospodarczej szczepów pstrągów o różnym terminie tarła, co przyczyniło się do zwielokrotnienia produkcji ryb,
wieloletnie prace urządzeniowe obejmujące ponad 3 tysiące jezior, co obok korzyści doraźnych pozwoliło stworzyć bardzo bogate archiwum informacji wszechstronnie wykorzystywanych przez jednostki naukowe, gospodarcze, administracyjne i inne,
kilkudziesięcioletnie interdyscyplinarne badania podgrzewanych jezior konińskich stworzyły oryginalny poligon naukowy, unikatowy w skali międzynarodowej.