Intron
Z Wikipedii
Intron - część sekwencji genu, która nie koduje sekwencji polipeptydu, a jedynie rozdziela kodujące egzony. Introny powszechnie występują w genach organizmów eukariotycznych, natomiast u prokariotów niezwykle rzadko, jedynie w genach kodujących tRNA i rRNA.
Po przepisaniu sekwencji genu z DNA na RNA introny są wycinane przy udziale snRNA w procesie splicingu i powstaje dojrzały matrycowy RNA (mRNA), który wykorzystują rybosomy jako matrycę do syntezy peptydów i białek.[1]
Nie jest to jednak "śmieć genetyczny" - jak wskazują najnowsze badania, introny mogą kodować specyficzne RNA, które mogą regulować syntezę białek. Niektóre introny mają też właściwości rybozymów, dzięki czemu same się wycinają. Sekwencja intronów dostarcza sygnał dla SR-białek regulując splicing alternatywny.
Introny można podzielić na cztery klasy: introny jądrowe, które są wycinane przy udziale spliceosomu, oraz samowycinające się introny I, II i III grupy.[2]
M.in. za odkrycie intronów w 1993 roku Phillip A. Sharp i Richard J. Roberts otrzymali nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.
Przypisy
- ↑ Berg Jeremy M., Tymoczko John L., Stryer Lubert: Biochemia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14379-4.
- ↑ Piotr (red.) Węgleński: Genetyka molekularna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 978-83-01-14744-0, ISBN 83-01-14744-X.
