Dyskusja:Irena Sendlerowa
Z Wikipedii
Czemu nie Irena Sendler tylko Sendlerowa?--Staszewski (dyskusja) 22:15, 13 maj 2008 (CEST)
- Tekst do zintegrowania -- DoPracowania -- wikizacji
Irena Sendlerowa (ur. 15 lutego 1910 w Warszawie),
Jej ojciec - Stanisław Krzyżanowski był lekarzem społecznikiem, bardzo zaangażowanym w działalność niepodległościową. Był prześladowany za udział w rewolucji w 1905 roku ( w obronie praw studenckich Polaków) i za przynależność do Polskiej Partii Socjalistycznej. Matka – Janina Grzybowska działała społecznie i zajmowała się domem.
Kiedy dwuletnia Irena Krzyżanowska zachorowała na koklusz trzyosobowa rodzina przeniosła się do Otwocka, gdzie dziewczynka wyzdrowiała. Większość osób nie miała zaufania do nowoprzybyłego doktora i dlatego też nie korzystała z jego usług. Matka dziewcznyki starała się utrzymać rodzinę sprzedając swoje ubrania. Na szczęście siostra i szwagier ojca Ireny kupili duży budynek, urządzając w nim sanatorium dla chorych na płuca, w którym, Stanisław Krzyżanowski znalazł zatrudnienie. W tym sprzyjającym okresie lekarz nie zapomniał o biednej ludności, wręcz przeciwnie – dawał bezpłatne wizyty i leki.
Podczas wybuchu I wojny światowej rodzina utrzymywała się z nielegalnego handlu. Niestety od 1914 roku wszystko zaczęło się zmieniać. W wyniku brak środków czystości wybuchła epidemia duru. Tylko ojciec Ireny Krzyżanowskiej odwiedzał chorych na tyfus plamisty, gdyż inni lekarze bali się zakażenia. W efekcie już po kilku dniach nastąpiły pierwsze objawy tej choroby u Stanisława Krzyżanowskiego. Zmarł 10 lutego 1917 roku, kiedy Irena Krzyżanowskiej miała wtedy zaledwie 7 lat.
Sanatorium z roku na rok przynosiło coraz to niższe dochody, dlatego też zostało zamknięte, a Janina Grzybowska z córką zamieszkała u obcych. Kiedy uruchomiomo ponownie działalność leczniczą, matka Ireny zaczęła pracować w administracji. Wielu wyleczonych pacjentów i ich dzieci często odwiedzało rodzinę Krzyżanowskich. Dzięki temu Irena nauczyła się języka żydowskiego.
Niestety epidemia hiszpanki, która wybuchła w 1918 roku dotknęła wówczas ośmioletnią Irenę. W efekcie została poddana niebezpiecznej operaji trepanacji czaszki. Zabieg udał się, lecz w późniejszych latach cierpiała na tak mocne bóle głowy, że nie chodziła do szkoły, tylko korzystała z prywatnych lekcji. Wtedy to senatorium zostało zlikwidowane, a dziewczynka wraz z matką wyprowadziła się.
Wkrótce nadszedł szczęśliwy okres dla rodziny. Resztę dzieciństwa Irena spędziła w Tarczynie, gdzie mieszkał jej dziadeki gdzie podjęła naukę w trzeciej klasie gimnazjum Heleny Trzcińskiej. Był to jej pierwszy kontakt ze szkołą. W latach 1927-1939 uczęszczała na Uniwersytet Warszawski najpierw studiowała prawo, a następnie polonistykę, poszukując miejsca, gdzie mogłaby nabrać doświadczenia w pracach społecznych. Już wtedy dzięki licznym autorytetom z jej rodziny, jak np. ojciec, czy matka postanowiła kontynuować ich działania i pomagać ludziom.
Niestety w tych latach panował antysemityzm, nawet na uniwersytecie. W indeksach na ostatniej stronie była pieczęć: prawa strona, aryjska, dla Polaków, lewa strona dla Żydów. Chodziło o rozdzielenie studentów na wykładach. Było to tak zwane „getto ławkowe”. Organizacja skrajnie prawicowa ONR ( Obóz Narodowo-Radykalny) po każdym wykładzie biła Żydów. Już wtedy Irena sprzeciwiła się tym poglądom broniąc koleżanki i skreślając w swoim indeksie „prawą stronę”, za co została zawieszona na pewien czas w prawach studenta.
Pierwszą swoją pracę podjęła w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku, która działała przy Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej. Blok ten zajmował się pomocą dla bezrobotnych. Irena Krzyżanowska była bardzo zadowolona ze swojej pierwszej pracy. Następnie wiosną 1935 roku Sekcję Pomocy Matce i Dziecku zlikwidowano. Irena Krzyżanowska otrzymała pracę w VI Ośrodku Opieki i Zdrowia, który miał za zadanie opiekę nad biedną ludnościa zamieszkałą w barakach na tzw. Annopolu. Potem została zatrudniona w różnych działach Wydziału Opieki , gdzie była też instruktorką i szkoliła nowy personel. W 1931 roku wyszła za mąż za Mieczysława Sendlera, ówczesnego młodszego asystenta na Wydziale Filologii Klasycznej na UW. Żyli skromnie, lecz nie biednie.
Wstrząsające wydarzenia przypadły na lata II Wojny Światowej 1939-1945. Mąż Ireny Sendlerowej podobnie jak inni mężczyźni, pojechał na front, a główna bohaterka podjęła działalność w konspiracyjnej PPS. Pełniła tam wiele funkcji między innymi roznosiła pomoc pieniężną dla profesorów UW, którzy znaleźli się w trudnych warunkach materialnych. Docierała do rodzin, których członkowie zostali uwięzieni lub rozstrzelani. Dostarczała leki i niezbędne środki sanitarne dla tych, którzy ukrywali się w lasach. W wyniku rozpoczętej propagandy i prześladowania przeciwko Żydom wraz z innymi osobami działającymi społecznie utworzyła komórki pomocy Żydom w centrali wydziału opieki, jak i w ośrodkach terenowych. Irena Sendlerowa działała w licznych organizacjach społecznych np. w Żegocie. Pracowała w kole młodzieżowym oraz organizowała liczne placówki wspomagające ludność żydowską. Oprócz tego była również pielęgniarką. W latach wojennych, pod kryptonimem „Joanna”, zajmowała się bardzo aktywnie działalnością konspiracyjną, w wyniku której uratowała życie aż 2 500 dzieci. Dla osiągnięcia celu wykorzystywała fałszywe metryki urodzenia, znajomości oraz niekonwecjonalne metody jak np. naciskanie psu na łapę, aby szczekał i tym samym zagłuszył płacz noworodków przewożonych przez bramę getta.
Od pierwszych lat okupacji Irena Sendlerowa miała dwie prace: oficjalną ( w Zarządzie Miejskim Warszawy) i konspiracyjną. Dzięki współpracy z innymi osobami mogła w pełni działać społecznie na rzecz skazanych na zagładę Żydów. Niestety z biegiem czasu nie starczało funduszy na zapewnienie najpotrzebniejszych rzeczy. Również wtedy Irana nie poddawała się i starała się pomóc każdemu. W tym okresie dużą rolę spełniały koła domowe, które organizowały jedzenie dla najbiedniejszych. Oprócz tego klasztory i zakony przyjmowały dzieci, aby je ukryć na czas okupacji, mimo grożącego niebezpieczeństwa. Niektórzy Polacy decydowali się wychowywać obce dzieci jako swoje, tym samym ratując je z getta. Dzięki takim zachowaniom, niektóre dzieci mogły kształcić się i przygotowywać się do dorosłego życia po wojnie.
Irena Sendlerowa doświadczała dramatycznych przeżyć, kiedy matki powierzały jej – obcej osobie -swoje dzieci aby ratować im życie. Wybór był tym bardziej ciężki, iż nikt nie miał pewności, że akcja przebiegnie bezpiecznie. Nie zabrakło rodziców, którzy nie podejmowali się takiego ryzyka i w efekcie po paru dniach umierali z głodu, lub na skutek rozstrzelania. Najgorsze było dorosłe życie „dzieci Holocaustu”, czyli osób uratowanych z getta, którzy nie znali swojej przeszłości, daty urodzenia, czy prawdziwego imienia. Jedyne co im pozostało to okrutne wspomnienia z czasów okupacji. Jednak wielu z nich przychodzi obecnie do Ireny Sendlerowej, aby dowiedzieć się jak najwięcej o swoich rodzicach. W końcu to ona miała kontakt z opiekunem prawie każdego uratowanego dziecka.
Podczas okupacji mimio ogromnego zapału i szerzenia dobra Irena Sendlerowa została wydana przez koleżankę. W efekcie spędziła 100 dni na Pawiaku nie wyjawiając żadnego nazwiska. Tuż przed zatrzymaniem starannie ukryła listę z uratowanymi dziećmi oraz osobami pracującymi konspiracyjnie i dzięki temu uratowała wiele osób. To wydarzenie po raz kolejny ukazało jej odwagę i przywiązanie do swojej pracy i ludzi.
Po wojnie Irena Sendlerowa nadal spotyka się z ludźmi, z którymi miała kontakt w czasie okupacji. W jej mieszkaniu zawsze jest tłok, przychodzą tu uratowane „dzieci”, jak i osoby, które podobnie jak główna bohaterka działały społecznie. Z częscią osób utrzymuje kontakt listowny. Mimo 96 lat i choroby, która przykuła ją do wózka nadal służy innym poradą i materialną pomocą. Zawsze mówi o sobie skromnie, a uratowanie 2 500 dzieci uważa za coś oczywistego i nautralnego.
Uważam, że Irena Sendlerowa jest postacią godną naśladowania. Jej czyny podczas wojny zasługują na szacunek. Dzięki takim postaciom, które kierują się w życiu odwagą i honorem możemy odnaleźć w życiu ważne wartości. Dlatego też sądzę, że każdy powinien przeczytać książkę „Matka dzieci Holocaustu – historia Ireny Sendlerowej” opracowania Anny Mieszkowskiej, aby poznać historię i odnaleźć nowe autorytety.
26 lipca 2003 roku Irena Sendlerowar otrzymała Nagrodę im. Jana Karskiego „Za męstwo i Odwagę. W tym samym roku została odznaczona Orderem Orła Białego i medalem Yad Vashem. W lipcu 2006 roku - wyróżniona przez Międzynarodową Federację Pracowników Socjalnych IFSW w trakcie Monachijskiej Konferencji zorganizowanej z okazji 50-lecia IFSW ( Monachijska Konferencja IFSW http://www.ops.pl/news.php?id=2659 )
[edytuj] "Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej"
Książka opracowana przez Annę Mieszkowską pod tytułem „Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej” także przedstawia wspomnienia z II Wojny Światowej – jest to pierwsza książka , która powstała w wyniku zainteresowania tą tematyką młodego pokolenia. Młode uczennice w wieku 13-16 lat z Unitwon w Ameryce zaciekawione postacią Pani Sandlerowej zaczęły szczegółowo studiować historię Polski podczas wojny. Owocem ich pracy była dziesięciominutowa sztuka pt.: „Życie w słoiku – Historia Ireny Sendlerowej”, która z miesiącami stawała się coraz bardziej profesjonalna i oddająca atmosferę tamtych czasów. Podczas tego krótkiego spektaklu widzowie mogli poznać losy tytułowej bohaterki oraz sytuację Żydów. Przedstawienie nabrało takiej popularności, że gazety amerykańskie, jak i polskie opisały historię uczniów. W wyniku dużego zainteresowania powstała książka o Irenie Sendlerowej, która jak sama napisała po tylu latach zaskoczona była „szumem” wokół jej osoby.
[edytuj] Międzynarodowa Federacja Pracowników Socjalnych wspiera kandydaturę Ireny Sendler do Pokojowej Nagrody Nobla
IFSW - Międzynarodowa Federacja Pracowników Socjalnych wspiera kandydaturę Ireny Sendler do Pokojowej Nagrody Nobla Pamiątka 50-lecia IFSW ( http://www.ops.pl/news.php?id=4664 ) ( http://www.ifsw.org/home )angoc - redakcja ops.pl
[edytuj] NO...
...przynajmniej jakaś polska działaczka Immortal Warrior
