Irina Archipowa

Z Wikipedii

Irina Konstantinowna Archipowa, ros. Ирина Константиновна Архипова (ur. 2 grudnia 1925) – rosyjska śpiewaczka operowa, wykonująca początkowo partie mezzosopranowe, a następnie kontraltowe.

[edytuj] Początki kariery

W młodości planowała zostać architektem, przerwała jednak rozpoczęte studia w tym kierunku i w 1953 r. uzyskała dyplom w zakresie śpiewu klasycznego. Dołączyła do zespołu opery w Swierdłowsku, gdzie grała Eboli w Don Carlosie, Marfę w Chowańszczyźnie, Marynę w Borysie Godunowie i Charlottę w Werterze. W 1956 r. przeniosła się do Teatru Bolszoj, gdzie zadebiutowała w roli Carmen i pozostała gwiazdą przez kolejne cztery lata, grając klasyczny repertuar rosyjski.

[edytuj] Kariera międzynarodowa

W 1960 r. po raz pierwszy otrzymała zgodę na występ poza Rosją i wystąpiła jako Carmen na deskach opery w Neapolu. Od 1964 r. występowała w La Scali, ponownie jako Marfa. Maryna oraz Helena w Wojnie i pokoju. W 1972 r. Archipowa wywołała sensację międzynarodową występem w roli Azuceny w teatrze Orange. W latach 70. i 80. zagrała dwie inne słynne role mezzosopranowe tego kompozytora Amneris (w San Francisco) i Ulrykę (w Londynie). Do kreacji Azuceny wracała jeszcze wielokrotnie w Covent Garden. Śpiewała w operach Wiednia, Berlina, Paryża, Belgradu i Marsylii. W Metropolitan Opera pojawiła się jednak dopiero w wieku 72 lat w drugoplanowej roli niani w Eugeniuszu Onieginie. Wkrótce później zakończyła karierę i zajęła się reżyserią operową.

Zachwycała swoim głębokim, silnym mezzosopranem, uważanym za głos typowo słowiański. Jak rzadko która artystka umiała również ocenić swoje wokalne możliwości i samodzielnie dobierać repertuar, który nie nadwyrężał jej umiejętności. Wyróżniała się też wielką sceniczną osobowością. Oprócz muzyki operowej nagrywała również pieśni Czajkowskiego i innych kompozytorów rosyjskich, jednak większość jej płyt jest poza Rosją trudno dostępna.

Jest żoną tenora Vladislava Plavki.