Tenor

Z Wikipedii

Terminy operowe
Rodzaje oper
singspiel \| opera buffa (opera komiczna) \| opera seria (opera poważna) \| dramma giocoso \| grand opera \| kantata dramatyczna
Rodzaje głosów
basso profondo \| bas \| bas-baryton \| baryton \| tenor \| kontratenor \| kontralt \| alt \| mezzosopran \| sopran \| sopran liryczny \| sopran dramatyczny \| sopran koloraturowy \| dyszkant
Inne pojęcia związane z operą
akt \| aria \| kastrat \| libretto \| partytura \| prapremiera \| premiera \| primadonna

Tenor to rodzaj głosu ludzkiego. Mianem tym określa się również osoby śpiewające tym głosem.

Tenor jest najwyższym głosem męskim osiągalnym rejestrem piersiowym (patrz: technika śpiewu). Zwykle obejmuje zakres od c do c².

Nazwa głosu pochodzi od włoskiego słowa "tenere" (pol. podtrzymywać). Na początku rozwoju polifonii wokalnej, w muzyce średniowiecznej, tenor zawsze wykonywał partię cantus firmus, podtrzymując głos wysoki (nazywany "cantus", mniej więcej w skali sopranu), który wykonywał inną melodię. W dalszym rozwoju dodano trzeci głos, wyższy niż tenor, śpiewający melodię odnoszącą się do cantus firmus, niejako przeciw tenorowi (contratenor altus, czyli wysoki (=altus) głos śpiewający partię konkurującą z partią tenorową). Następnie dodano kolejny głos, niższy (contratenor bassus, czyli głos niski (=bassus) śpiewający partię również konkurującą z partią tenorową). W ten sposób stworzono podstawowy skład polifoniczny podobny do obecnie nam znanego: cantus, contratenor altus, tenor, contratenor bassus. Dla ułatwienia odrzucono potem słowa "contratenor", tworząc nazewnictwo "cantus - altus - tenor - bassus" upodobnione do stosowanego w naszych czasach, znane już w renesansie i używane częściowo również w baroku.

Przed drugą połową XVII wieku tenory obsadzane były w partiach kojarzonych obecnie z innymi głosami.

Ze względu na to, że jeszcze w XIX wieku kobietom nie wolno było śpiewać w kościele, dlatego w głosach wyższych (głównie w partii "cantus") obsadzani byli albo mężczyźni śpiewający falsetem (obecnie zwani kontratenorami), albo chłopcy przed mutacją. Wbrew obecnym skojarzeniom, w partii "altus" nie śpiewał zwykle głos kojarzony z obecnym żeńskim altem lub falsetowym kontratenorem, ale tenor śpiewający rejestrem piersiowym o wyjątkowo szerokiej skali. Obecnie niektórzy wykonawcy muzyki dawnej, zwykle śpiewający partie tenorowe, często wykonują partie "altus" właśnie w ten sposób (np. Charles Daniels, Stephan van Dyck, a w Polsce m.in. Maciej Gocman).

Skala tenorowa sytuuje się więc pomiędzy skalą barytonu a męskiego altu (śpiewanego falsetem).