Józef Łucznik

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Józef Łucznik (ur. 30 listopada 1936 w Osocznikach k. Sopoćkiń) - jeden z założycieli Związku Polaków na Białorusi, a od 2005 roku, po nieuznaniu przez białoruskie władze niezależnie wybranej w marcu 2005 Andżeliki Borys, w ponownym zjeździe, zwołanym na żądanie i przez białoruskie służby w sierpniu, został prezesem tej organizacji. Polska nie uznała tego wyboru.

Odznaczony medalami Józefa Ignacego Kraszewskiego oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej RP. Z zawodu jest nauczycielem historii. Był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Około 40 lat pełnił funkcję dyrektora szkół, w tym 16 lat pracował na Litwie. Aktywnie zwalczał wpływy religii. Na jego rozkaz nauczyciele musieli pilnować, kto z uczniów uczęszcza do kościoła. Obecnie jest na emeryturze. Ma żonę i dwie córki. Córki ukończyły studia w Polsce.

Będąc deputowanym do obwodowej Rady Deputowanych Ludowych był przeciwko nadaniu statusu kombatantów II wojny światowej dla mieszkających na Białorusi żołnierzy AK. Działania niepodległościowego podziemia po 1945 roku określił mianem bandytyzmu.

[edytuj] Ciekawostki

Jest oskarżany o wieloletnią współpracę z KGB. Sam Łucznik zaprzecza tym oskarżeniom. Popiera represje władz Białorusi w stosunku do działaczy z otoczenia Andżeliki Borys. Jest zwolennikiem polityki Aleksandra Łukaszenki. W czasie ostatniej kompanii wyborczej kolportował odezwę do Polaków mieszkających na Białorusi, by głosowali na Łukaszenkę. Brał udział w nagonce na Polskę rozpętaną przez państwowe białoruskie media. Utrzymuje kontakty z neofaszystowską Polską Wspólnotą Narodowa Bolesława Tejkowskiego. Popierał wysyłanie polskich księży z Białorusi.