Język potoczny
Z Wikipedii
Język potoczny jest formą posługiwania się językiem służącą bezpośredniej komunikacji międzyludzkiej i przeważnie nie jest zapisywany.
Cechą wyróżniającą język potoczny spośród innych form komunikacji językowej jest rejestr języka, czyli jego usytuowanie na skali zgodności z normą właściwą dla konkretnego języka.
Język potoczny charakteryzuje się większą swobodą niż nakazuje norma poprawnościowa, mniejszą dbałością o staranność, większą troską o skuteczność przekazu (np. 'oberwać' zamiast 'zostać pobitym' czy 'kasa' zamiast 'pieniądze'). Wykorzystuje pozajęzykowe środki komunikacji i ekspresji np. gestykulację czy mowę ciała, co sprawia, że ułatwia porozumiewanie się. Przybiera formę konwersacyjną, monologową lub kolokwialną np. rozmowa.
Język potoczny podlega subiektywnej ocenie, według której może być odbierany jako mniej lub bardziej "poprawny", "nonszalancki", "proletariacki", "uczony", "kolokwialny", "sztywny", "pretensjonalny"... Zawsze jednak zawiera pewien wspólny wyróżnik: jest nim labilność konstrukcji, na którą składają się mimowolne powtórzenia, ucinanie w pół słowa, wtrącenia typu "ekhm", "prawda" itp. Przerywniki tego rodzaju pełnią pewną funkcję: dają czas na namysł. Nawet staranny język mówiony zawiera takie naleciałości, co widać gdy się porównuje zapis literalny jakiegoś wywiadu z tekstem dopuszczonym do druku. Podobne różnice zawiera rozmowa na żywo i ta sama rozmowa po dokonaniu montażu (radio, telewizja).
Język potoczny coraz częściej wkracza na teren literatury, niegdyś dla niego zamknięty. Epoka Internetu, a z nią poczty elektronicznej, blogów i chatów stają się nowym obszarem, na którym użytkownicy języka potocznego kreują własne formy językowe, tworzą swobodnie neologizmy i przyczyniają się do rozwoju języka.
Kwestie zgodności z normą językową bada osobna dziedzina, zajmująca się kulturą języka, czyli językoznawstwo normatywne.
