Języki chińsko-tybetańskie

Z Wikipedii

Artykuł wymaga poszerzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, czego brakuje i uzupełnij braki, jeśli to możliwe.

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości.

Języki chińsko-tybetańskie (sino-tybetańskie) to jedna z hipotetycznych rodzin językowych używanych na terenie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej przez ludność rasy żółtej. Językami tymi posługuje się ponad miliard ludzi.

Uwaga: Ponieważ brakuje dowodów na pokrewieństwo (pochodzenie od wspólnego przodka) języków chińskich i tybetańskich, współczesne językoznawstwo coraz częściej odchodzi od hipotezy rodziny chińsko-tybetańskiej na rzecz pojęcia ligi językowej dwóch rodzin - chińskiej (sinickiej) i tybeto-birmańskiej, które wskutek długiego obcowania ze sobą nabrały szeregu wspólnych cech (tonalność, monosylabiczność morfemów itp.).^[1]

[edytuj] Klasyfikacja języków

1. Grupa sinicka

archaiczny język chiński (guwen)
klasyczny język chiński (wenyan)
- język sino-koreański
- język sino-japoński
- język sino-wietnamski
język średnio-chiński
języki chińskie współczesne
- język mandaryński (putonghua)
  - pekiński
  - nankiński
- inne języki chińskie
  - grupa wu
  - grupa min
  - grupa jüe

2. Grupa bodyjska (tybetańska)

tybetański
- klasyczny język tybetański
- współczesny język tybetański
języki himalajskie
- balti
- dzongkha

3. Grupa birmańska

język si-sia
język pai-lang
język pyu
języki birmańskie
- birmański
- bodo
- czin
- garo
- hani
- kaczin
- lisu
- magar
- manipuri
- miri
- mizo
- murmi
- newari
- rai
- tripuri
język lolo
język naga